عرضه مدلی پارادایمیک از ارتباط مراقبتی بین معلم-دانش آموز در مدارس ابتدایی

این مطالعه با هدف ارایه مدلی کیفی از ارتباط مراقبتی معلم-دانش آموز در مدارس ابتدایی شهر کرمانشاه صورت گرفت. بدین منظور با بهره گیری از پارادایم کیفی و تیوری زمینه ای و با استفاده از مصاحبه نیمه ساختاریافته و عمیق با معلمان توانمند و دارای مدارک تحصیلی عالی مدارس مختلف شهر کرمانشاه در سال تحصیلی 1400-1399 انجام شد. مشارکت کنندگان در این مطالعه تا مرحله اشباع نظری، 15 نفر بودند. بر اساس نتایج حاصل، عوامل زمینه ساز ارتباط مراقبتی معلم-دانش آموز شامل فعالیت های فوق برنامه، تقویت ظرفیت های آموزش و یادگیری، توانایی تدریس و تسلط بر مهارت های حرفه ای، پذیرش و اهمیت دادن به دانش آموزان، نواندیشی در آموزش و یادگیری و ویژگی های فردی دانش آموزان است. راهبردهای ایجاد این نوع از ارتباط دربرگیرنده ی ایجاد زمینه های ارتباطی، گسترش ظرفیت های ارتباطی، محیط یادگیری فعال، شناخت و درک متقابل، نقد و ارزیابی، مشارکت و همکاری تیمی و ارتباط عاطفی مثبت است. از جمله ی پیامدهای مورد انتظار در ارتباط مراقبتی معلم دانش آموز، تحکیم روابط و رشد، خلاقیت و سلامت، پذیرش و رشد مهارت ها، ایجاد محیط یادگیری ایمن و موثر و در نهایت مسیولیت پذیری و پشتیبانی در دو گروه معلمان و دانش آموزان است. همچنین ضعف زیرساخت ها و منابع، مشکلات عاطفی و روان شناختی، مشکلات فردی و فرهنگی و موانع مرتبط با معلمان، از جمله ی عواملی است که می تواند در ایجاد ارتباط مراقبتی اختلال ایجاد نموده و مانع از تشکیل این نوع از ارتباط در مدارس شوند. یکپارچه سازی مقوله های شناسایی شده بر اساس روابط موجود بین آنها و در قالب این مدل پارادایمیک، می تواند الگویی مفید و موثر برای ارتقاء سطوح ارتباطی بین معلم-دانش آموز در مدارس باشد.