بررسی ارتباط صلاحیت بالینی با رضایت شغلی پرستاران

رضایت شغلی پرستاران به عنوان بدنه اصلی ارایه دهندگان خدمات به بیماران از اهمیت بالایی برخوردار است که موجب افزایش تعهد فرد نسبت به شغل، خلاقیت، کارایی و بهبود سطح کیفیت خدمات می گردد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین صلاحیت بالینی و رضایت شغلی در پرستاران بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی اردبیل انجام شد.

این پژوهش مقطعی از نوع توصیفی همبستگی بود که روی 353 پرستار مراکز آموزشی درمانی اردبیل انجام شد. نمونه ها با روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه های رضایت شغلی مینه سوتا و صلاحیت بالینی بنر بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-22 و آزمون های آماری تی تست، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

براساس نتایج، بین صلاحیت بالینی و رضایت شغلی پرستاران، همبستگی معنی داری مشاهده نشد (0/07=p). در بین حیطه های صلاحیت بالینی، بین آموزش و راهنمایی و نیز اعمال تشخیصی با رضایت شغلی، ارتباط آماری معنی داری دیده شد (0/88, r= 0/001=p). نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد در پیش بینی رضایت شغلی، تنها حیطه اعمال تشخیصی اثر معنی دار داشت (0/18, r=0/001=p) و سایر حیطه های صلاحیت بالینی، تاثیر معنی داری نداشتند.

صلاحیت بالینی و رضایت شغلی اکثر پرستاران در سطح متوسط ارزیابی شده است ضروری است مدیران باید توجه و دقت بیشتری در خصوص توانمندسازی و کسب صلاحیت‫ های لازم پرستاران داشته باشند تا بتوان تواما رضایت شغلی پرستاران را که تاثیر مستقیم بر کیفیت ارایه مراقبت های پرستاری دارد، ارتقا بخشید.