اصول مشترک مدرنیسم اروپا (سبک بین الملل) با معماری ایرانی اسلامی

این معماری در بین دو جنگ جهانی اول و دوم یعنی عمدتا در دهه های 20 و 30 میلادی در اروپا و آمریکا مطرح بود. در دوره معماری مدرن اولیه، کماکان سبک های تاریخ گرایی همچون نیوکلاسیک، رمانتیک، و بالاخص التقاطی به عنوان سبک های مهم و رایج در غرب حایز اهمیت بودند. که همچون مکتب شیکاگو در یک دوره نسبتا کوتاه بیست ساله در مقابل سبک های تاریخ گرایی نتوانست دوام بیاورد. در پایان جنگ جهانی اول و نیاز به ترمیم خرابی های جنگ و تولید انبوه ساختمان، گرایش به معماری مدرن افزایش یافت و دوری از سبک های پرزرق و برق تاریخی مورد توجه قرار گرفت و یکی از مسایل مهم در دوره مدرن متعالی مسیله صنعت، تولیدات صنعتی و تکنولوژی بود. یکسری معماران سعی در قطع کردن وابستگی های معماری مدرن در گذشته و تاریخ گرایی داشتند، از جمله آنان « والتر گروپیوس، میس ونده رو و لوکور بوزیه » که همگی خواهان جایگزین نمودن تکنولوژی و عملکرد، به عنوان منبع الهام معماری شدند و گروهی دیگر مانند هوگوهرینگ ، فرانک لویدرایت و الوار التو خواهان استفاده از امکانات مدرن برای رسیدن به یک معماری همگون با طبیعت بودند.