تنوع معنایی و گستردگی لفظی در ترجمه از عربی به فارسی، با رویکرد زبانشناسی زایا گشتاری؛ مطالعه مورد پژوهی واژگان (إثم، إفک، فسق، ذنب)

جوامع زبانی برای ایجاد ارتباط بین زبان های مختلف دنیا، نیازمند آشنایی با واژگان و ترکیبات مورد استفاده در بین اهل زبان هستند. شناخت قواعد دستوری و نحوی نیز کمک زیادی در انتقال مفهوم و تقویت میزان درست بودن پیام را به دنبال دارد؛ قواعد دستوری از سوی نوام چامسکی  در سال 1957 میلادی پایه ریزی شد که بر اساس آن، ساختهای درونی زبانها به صورت یکسان عمل می کند و تنها اختلاف در ساختها و دستورهای شکلی و آوایی است، به این معنا که جملات و مفاهیمی که در مورد مسایل مختلف در ذهن موجود است، دارای مفاهیم یکسان بوده و تنها در کیفیت بیان آنها در صورت نحوی متفاوت می باشند. علاوه بر تفاوت در نوع ساختار زبان، واژگان مختلف نیز در ارایه ی مفاهیم نقش دارند که گاه برای یک واژه در یک زبان معادلهای گوناگونی قرار داده می شود و این یک آسیب برای ترجمه ی است؛ شناخت واژگان، جایگاه استفاده ی آنها و توجه به مساله ی همنشینی، کاربرد صحیح واژگان و فهم دقیق متن را منجر می شود و مترجم را از خطا مصون می دارد، بنابراین پژوهشگران با روش توصیفی تحلیلی در این مقاله تلاش دارند تا ضمن توجه به کیفیت ترجمه به روش زایاگشتاری، معادلیابی واژگان را بررسی کنند، نتایج نشان می دهد که ترجمه به روش زایاگشتاری در زبان عربی و فارسی دارای دو وجه می باشد؛ زیرساخت و روساخت، که عمل گشتار با اعمال عناصر(حذف، درج، جایگزینی و فراجایگاهی) جمله ی نمونه را در زبان مقصد نشان می دهد که با استفاده از معادلهای مختلف، هم موجب تعدد معنایی وهم تنوع الفاظ در متن می شود.