مدل یابی روابط ساختاری حمایت اجتماعی با افکار خودکشی با نقش واسطه ای رضایت از زندگی در دانش آموزان

 یکی از موارد جدی تهدیدکننده ی سلامت، شیوع رفتارهای پرخطر در میان نوجوانان می باشد. نوجوانی، دوره ای است که در آن اغلب افراد دست به خودکشی برای مقابله با احساس افسردگی، اضطراب، ناکارآمدی، افت اعتماد به نفس و عدم رضایت از زندگی می زنند. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف تعیین روابط ساختاری حمایت اجتماعی با افکار خودکشی با نقش واسطه ای رضایت از زندگی در دانش آموزان انجام شد.

مطالعه از نوع مقطعی بود که بر روی 240 نفر از دانش آموزان پسر پایه ی نهم در شهر بابل انجام شد. دانش آموزان با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای دو مرحله ای انتخاب شدند. روش جمع آوری داده ها از طریق خودگزارش دهی با استفاده از پرسش نامه ی مقیاس چندوجهی حمایت اجتماعی ادراک شده، مقیاس رضایت از زندگی و پرسش نامه ی افکار خودکشی بود.

یافته ها نشان داد که مدل پژوهش، دارای برازش مناسب می باشد و مجموع اثرات مسیرهای مستقیم و غیرمستقیم 80 درصد از متغیر افکار خودکشی دانش آموزان توسط حمایت اجتماعی و رضایت از زندگی قابل تبیین می باشد. همچنین بین مولفه های حمایت اجتماعی و رضایت از زندگی با افکار خودکشی، همبستگی منفی معنی داری وجود داشت.

نتایج این پژوهش با تاکید بر ضرورت حمایت های اجتماعی و همچنین نقش واسطه ای رضایت از زندگی بر افکار خودکشی دانش آموزان می تواند تلویحات کاربردی برای بهبود وضعیت روان شناختی در این گروه سنی ارایه دهد.