مقایسه تاثیر ورزش و فلوکستین بر هورمون های جنسی، هیستوپاتولوژی بیضه، خاموشی ترس در رت های مبتلا به عارضه استرسی بعد از تروما

عارضه استرسی بعد از تروما (PTSD) یک عارضه روانی جسمانی است. فلوکستین (FLX) به عنوان یک مهارکننده های انتخابی باز جذب سروتونین برای درمان مبتلایان به PTSD شناخته شده است. ورزش قادر است علایم ناشی از PTSD را بهبود ببخشد. این مطالعه با هدف تعیین اثرات ورزش و فلوکستین بر بافت بیضه و هورمون های جنسی در رت های مبتلا به PTSD، انجام پذیرفت.

در این مطالعه تجربی، 80 سر رت بالغ نر به دو گروه PTSD و سالم تقسیم شدند. سپس هر گروه به 4 زیر گروه کنترل، ورزش، فلوکستین و فلوکستین + ورزش تقسیم شدند. PTSD از طریق استرس طولانی مدت منفرد القاء شد. 14 روز بعد از القاء PTSD، ورزش اجباری متوسط با استفاده از Treadmill به مدت 4 هفته، هر هفته 5 روز انجام شد. فلوکستین با دوز mg/kg/day 10 به مدت 4 هفته به شکل حل شده در آب آشامیدنی تجویز شد. 4 هفته بعد از درمان، تست خاموشی ترس، هیستولو پاتولوژی بیضه و هورمون های جنسی بیضه و هورمون محرکه فولیکولی مورد ارزیابی قرار گرفت.

عارضه استرسی بعد از تروما (PTSD) منجر به کاهش هورمون جنسی بیضه و افزایش هورمون محرکه فولیکولی و کاهش خاموشی ترس شد. فلوکستین و ورزش توانست بر آسیب بافتی بیضه اثر محافظتی داشته باشد و همچنین باعث افزایش میزان هورمون جنسی بیضه و کاهش هورمون هیپوفیز قدامی و افزایش ایندکس خاموشی شود. اما تجویز توام ورزش و فلوکستین نقش موثرتری بر این پارامترها داشت. ورزش توام با داروی فلوکستین باعث افزایش معنی دار خاموشی ترس در رت های PTSD شد (0/05P˂).

ورزش و فلوکستین توانستند اثر محافظتی بر ساختار بافتی بیضه و اختلالات هورمونی ناشی از PTSD داشته باشند و همچنین ترس ناشی از استرس را که از علایم این بیماری می باشد، کاهش دهند.