رتوریک جنبش جلیقه زردهای پاریس

در دو دهه ی اخیر، جهان شاهد جنبش هایی کثیر با ماهیت هایی متنوع بوده است. وقوع انقلاب های رنگی در سال 2000، آغازگر سبک نوینی از اعتراضات به شیوه ی مسالمت آمیز بود. حدود یک دهه بعد، در سال 2011، چهره ی دیگری از اعتراضات در قالب جنبش های شبکه ای ظهور کرد که فصل جدیدی را در این عرصه رقم زد. 7 سال بعد، جنبش بزرگ جلیقه زردهای پاریس (2018) با دامنه ی اثرگذاری گسترده در کشورهای اروپایی رخ داد، که وارث جنبش های هم عصر خود بود و ماهیتی تلفیقی داشت. مقاله ی حاضر درصدد است با اتکا به رویکرد نظری چارچوب سازی بنفورد و اسنو و با استفاده از روش تحلیل رتوریک، جنبش جلیقه زردها را بررسی کند. نتایج حاصله ناشی از شناخت چارچوب های تشخیصی، تجویزی و انگیزشی معترضین در جریان جنبش بوده است و این شناخت در پرتوی بررسی نمادهای اعتراضی (شعرها، شعارها و گرافیتی ها) تحقق یافته است. همچنین به نقش رسانه ها در مشروعیت بخشی به و برعکس مشروعیت زدایی از جنبش اشاره شده است و در نهایت تاکتیک های اعتراضی جلیقه زردها در جریان کنش جمعی آن ها بیان شده است.