اثربخشی «روان درمانی مثبت نگر» بر استعداد مصرف مواد افیونی و دشواری در تنظیم هیجان بیماران مبتلا به مواد افیونی

رفتارهای تهدیدکننده سلامت از جمله مصرف مواد افیونی یکی از مهم ترین چالش های بهداشتی روانی- اجتماعی هستند. یکی از درمان های روانشناختی که امروزه مورد توجه است، "روان درمانی مثبت نگر" می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی "روان درمانی مثبت نگر" بر استعداد مصرف مواد و دشواری در تنظیم هیجان بیماران مبتلا به مواد افیونی انجام شد.

پژوهش حاضر نیمه تجربی با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 2 ماه با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل تمامی افراد مبتلا به سوء مصرف مواد مخدر مراجعه کننده به مراکز ترک اعتیاد شهر رشت در سال 1400 بود. 30 تن به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای  انتخاب و در 2 گروه مداخله و کنترل (هر گروه 15 تن) قرار گرفتند. جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه جمعیت شناختی، "مقیاس استعداد اعتیاد" (Addiction Potential Scale) و "مقیاس دشواری تنظیم هیجان" (Difficulties in Emotion Regulation Scale) انجام شد. روایی ابزارها به روش روایی محتوا به روش کیفی و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفاکرونباخ سنجیده شد. مداخله" روان درمانی مثبت نگر" طی 8 جلسه 90 دقیقه ای به صورت هفته ای یک بار در مورد گروه مداخله اجرا شد. داده های جمع آوری شده در نرم افزار آماری اس پی اس اس نسخه 23 تحلیل شد.

یافته ها:

 نتایج تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر نشان داد که بین گروه های مداخله و کنترل در متغیر استعداد مصرف مواد (001/0=P، 32/25=F) و دشواری در تنظیم هیجان (001/0=P، 157/32=F) تفاوت معنادار وجود دارد و مداخله اثربخش بوده است. در مجموع "روان درمانی مثبت نگر" 5/40 درصد از تغییرات نمره استعداد مصرف مواد و 5/54 درصد از تغییرات نمره دشواری در تنظیم هیجان را تبیین می کند.

نتیجه گیری: 

"روان درمانی مثبت نگر" بر استعداد مصرف مواد و دشواری در تنظیم هیجان بیماران مبتلا به مواد افیونی موثر است. پیشنهاد می شود درمانگران حوزه اعتیاد از روش فوق به عنوان روش درمانی کاربردی و موثر برای بهبود رفتارهای اعتیادآور و پیشگیری از عود بیماران مبتلا به مواد مخدر استفاده نمایند.