تاثیر دوازده هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر شاخص های اکسایشی در مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو

با توجه به اینکه تمرین و مصرف گیاهان دارویی با خاصیت ضداکسایشی تاثیر بسزایی بر وضعیت ردوکس افراد مبتلا به دیابت نوع دو دارد، بررسی اثر تعاملی تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین در افراد مبتلا به دیابت نوع دو ضروری به نظر می رسد. ازاین رو هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دوازده هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر شاخص های اکسایشی در مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو بود.

مواد و روش ها:

 در این تحقیق نیمه تجربی دوسوکور که با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفت، 60 مرد مبتلا به دیابت نوع دو با چربی خون بالا (میانگین سن 05/2 ± 76/38 سال، قد 81/2 ± 53/169 سانتی متر، شاخص توده بدنی 56/1 ± 09/31 کیلوگرم بر متر مربع) به طور تصادفی در چهار گروه تمرین تناوبی شدید، تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین، کورکومین و کنترل قرار گرفتند. مداخله تمرینی سه جلسه در هفته (شامل 10 مرحله تمرین، هر مرحله شامل 30 ثانیه با شدت 80 - 85 درصد ضربان قلب ذخیره و90 ثانیه استراحت فعال با شدت50 - 55 درصد ضربان قلب ذخیره) و مصرف 2100 میلی گرم کورکومین سه نوبت در روز به مدت دوازده هفته انجام گرفت. نمونه گیری در دو مرحله، پیش آزمون و پس آزمون به منظور سنجش غلظت پلاسمایی آنزیم پارااکسوناز-1، آنزیم سوپراکساید دسموتاز، آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و مالون دی آلدیید انجام گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های شاپیرو-ویلک، تحلیل واریانس یکراهه و کوواریانس دوراهه در سطح معناداری کمتر از 05/0 تحلیل شد.

نتایج نشان داد اثر تعاملی تمرین و مصرف کورکومین سبب افزایش معناداری پارااکسوناز-1 (014/0=P)، سوپراکساید دسموتاز (0001/0 =P)، گلوتاتیون پراکسیداز (023/0=P) و کاهش معناداری مالون دی آلدیید (0001/0=P) شد. همچنین اثر تمرین به تنهایی به طور معناداری سطوح سرمی پارااکسوناز-1 (010/0=P)، سوپراکساید دسموتاز (002/0=P)، گلوتاتیون پراکسیداز (015/0=P) را افزایش و مالون دی آلدیید (0001/0=P) را کاهش داد. با این حال، اثر کورکومین به تنهایی سبب تغییرات معنادار در سطوح سرمی آنزیم های پارااکسوناز-1 (053/0=P)، سوپراکساید دسموتاز (092/0=P)، گلوتاتیون پراکسیداز (055/0= P) و مالون دی آلدیید (079/0=P) نشد. بیشترین افزایش معناداری از پیش آزمون تا پس آزمون در پارااکسوناز-1 (26/19 درصد، 0001/0=P)، سوپراکساید دسموتاز (37/18 درصد، 011/0=P)، گلوتاتیون پراکسیداز (20/17 درصد، 0001/0=P) و بیشترین کاهش معناداری در مالون دی آلدیید (47/24 درصد، 014/0=P) در گروه تمرین همراه با مصرف کورکومین مشاهده شد. بیشترین اندازه اثر بر پارااکسوناز-1 (86 درصد)، سوپراکساید دسموتاز (92 درصد)، گلوتاتیون پراکسیداز (81 درصد) و مالون دی آلدیید (88 درصد) اثر تعاملی تمرین و کورکومین بود.

 نتیجه گیری: 

نتایج نشان داد که اثر تمرین به تنهایی با تغییرات معنادار در سطوح سرمی آنزیم های ضداکسایشی و شاخص مالون دی آلدیید همراه است، ولی اثر کورکومین با ایجاد تغییرات معنادار همراه نبود. در نهایت یافته اصلی پژوهش حاضر دلالت بر این دارد که اثر تعاملی تمرین و کورکومین در مقایسه با اثر هر کدام به تنهایی، برای بهبود فعالیت دستگاه ضداکسایشی و پراکسیدانی بدن مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو مناسب تر است.