ضمانت اجرای کیفری منع تولید نسل در حقوق ایران (ناظر بر ماده 23 قانون حمایت از خانواده 1391)

برای اولین بار در تبصره ماده 23 قانون حمایت از خانواده مصوب 1391، مساله «منع تولید نسل» برای زوجینی که بیماری مسری و خطرناک دارند و انتقال بیماری، سلامت جنین را تهدید می کند، مورد توجه قانونگذار قرار گرفته است. اهمیت توجه به این مساله بدین خاطر است که تولد جنین بیمار هزینه های گزاف درمانی، اقتصادی، فرهنگی، آمورشی و اجتماعی برای جامعه در پی خواهد داشت و افزون بر آن، حق سلامت جنین و سرنوشت کودک آینده را تحت تاثیر قرار می دهد.

روش مقاله کیفی از نوع توصیفی تحلیلی و شیوه گردآوری داده ها کتابخانه ای و از طریق فیشبرداری انجام شده است.

در روند پیشبرد پژوهش، امانتداری و اخلاق پژوهش مورد توجه نگارندگان بوده است.یافته ها: باید توجه کرد که اقدام تقنینی گامی موثر برای بهبود وضعیت کیفی سلامت جنین و جامعه است، اما عدم توجه قانونگذار به ضمانت اجرای جامع و کامل، عملا پیامدهای مفید و مثبت آن را خنثی کرده و از جمله چالش های حقوقی منع تولید نسل به شمار می آید، گرچه در تامین حقوق و کیان خانواده اولویت با حاکم کردن ارزش های اخلاقی و متعالی، آمورش و فرهنگ سازی است و مداخله کیفری باید حداقل و آخرین راهکار باشد، اما در این مورد خاص به نظر می رسد با در نظرگرفتن ضمانت اجرای کیفری می توان عملا از سلامت جنین و مصلحت عمومی صیانت و پاسداری نمود.

یافته ها بر این نکته تاکید دارد که امکان جرم انگاری منع تولید نسل، در فرض مذکور وجود دارد و متناسب با آن می تواند ضمانت اجرای کیفری جهت اصلاح قانون پیشنهاد کرد.