ضریب انتشار ظاهری بعد از پرتو درمانی در بیماران مبتلا به تومور آستروسیتوما و رابطه ی آن با حجم تومور- دز

مقدمه :

یکی از عوامل موثر و غیرتهاجمی در پیش بینی و بررسی نتیجه ی درمان انواع تومورها از جمله آستروسایتوما مغزی، ضریب انتشار ظاهری حاصل از تصویر برداری تشدید مغناطیسی با وزن انتشار می باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی همبستگی میزان تغییرات ضریب انتشار ظاهری بعد از پرتودرمانی با دز رسیده به واحد حجم تومور می باشد.

در این پژوهش که یک مطالعه ی مقطعی و آینده نگر می باشد، 40 مورد از بیماران مبتلا به تومور آستروسایتوما مورد بررسی قرار گرفتند. از تصاویر تشدید مغناطیسی با وزن انتشار برای هر بیمار که با تجویز پزشک معالج، یک مرتبه قبل از عمل جراحی و بار دیگر 30 تا 45 روز پس از اتمام پرتو درمانی انجام گرفت، یافته های آماری حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که میزان ضریب انتشار ظاهری پس از پرتودرمانی به طور معنی داری افزایش یافته و میزان این تغییرات مستقیما با دز به دست آمده در واحد حجم درمان ارتباط دارد.

انجام آنالیز آماری بر روی داده های حاصل نشان داد که مقدار ضریب انتشار ظاهری پس از پرتودرمانی افزایش معنی دار دارد که میزان این تغییرات با دز رسیده به واحد حجم هدف درمان ارتباط مستقیم داشته و میزان تغییرات ضریب انتشار ظاهری در اثر دریافت پرتو در ناحیه ی بافت تومورال، پیش از انجام پرتودرمانی قابل تعیین می باشد.

نتایج حاصل از این مطالعه نشان دهنده ی مزیت استفاده از تصاویر تشدید مغناطیسی با وزن انتشار در طراحی درمان بیماران مبتلا به تومور آستروسایتوما و انتخاب حجم هدف درمان بهینه می باشد. همچنین با امکان پذیر بودن محاسبه ی ضریب انتشار ظاهری ثانویه در ناحیه ی بافت تومورال که بیانگر پاسخ تومور و میزان بقای بیمار است، می توان نتیجه ی درمان را با دقت مناسبی پیش بینی کرد.