اثربخشی معنویت درمانی گروهی بر تاب آوری و سبک های مقابله ای خانواده های معتادان در حال ترک

امروزه معنویت درمانی بعنوان درمانی موثر در اغلب مشکلات روانشناختی شناخته شده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی معنویت درمانی گروهی بر میزان تاب آوری و سبک های مقابله ای خانواده های معتادان درحال ترک می باشد.

روش انجام این پژوهش، نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه خانواده های معتادان درحال ترک بستری در کمپ شهرستان شهرکرد بودند. نمونه آماری شامل 30 نفر از خانواده های معتادان در حال ترک بودند که به شیوه هدفمند از میان جامعه آماری انتخاب و به صورت تصادفی درگروه های آزمایش و کنترل قرارگرفتند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش عبارت بودند از مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون، و پرسش نامه سبک های مقابله ای موس و بیلینگز. معنویت درمانی گروهی طی 11 جلسه 90 دقیقه ای برای گروه آزمایش برگزار شد. داده های پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS-21 مورد تحلیل کواریانس قرار گرفت.

یافته ها حاکی از آن بود که معنویت درمانی گروهی باعث افزایش تاب آوری (0.001≤P)، افزایش استفاده از سبک مقابله ای مساله مدار (0.001≤P)، وکاهش استفاده از سبک مقابله ای هیجان مدار (0.001≤P)، در خانواده های معتادان درحال ترک در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل بود.

نتایج حاکی از آن است که معنویت درمانی گروهی می تواند میزان بالایی از تغییرات مربوط به تاب آوری و سبک های مقابله ای خانواده های معتادان درحال ترک را تبیین نماید.