بررسی تاثیر اجرای پروتکل کنترل درد، بی قراری و دلیریوم بر پیامدهای بیماران بد حال با سابقه ی سوء مصرف مواد اعتیاد آور در بخش مراقبت های ویژه

سوءمصرف مواد از مشکلاتی است که می تواند به کنترل نامناسب درد، بی قراری و هذیان منجر شود. در مطالعه ی حاضر، تاثیر اجرای یک پروتکل در کنترل علایم محرومیت، درد، بی قراری و دلیریوم را بر بیماران مبتلا به سوءمصرف مواد در بخش مراقبت های ویژه بررسی می کنیم.

در این مطالعه ی تجربی، 44 بیمار (هجده سال و بالاتر) وابسته به اپیویید مطالعه شدند. درد و آرام بخشی در هر ساعت توسط مقیاس رفتاری درد و Richmond Agitation Sedation و دلیریوم هر هشت ساعت توسط Method-Confusion Assessment ارزیابی شدند و باتوجه به نمره ی به دست آمده، درمان بر اساس پروتکل دریافت شد. بر اساس نوع، دوز مخدر و نحوه ی استفاده محاسبه ی دوز متادون انجام شد. علایم احتمالی سندرم محرومیت و مصرف بیش ازحد هر ساعت توسط پرستار بخش ارزیابی می شد.

مدت اقامت در بخش مراقبت ویژه در گروه شاهد، هفده روز و در گروه مداخله هفت روز بود. بیماران در گروه مداخله، در مقایسه با گروه شاهد دوزهای پایین تری از متادون و پروپوفول در طول 72 ساعت اول بستری و فنتانیل کمتری بعد از 48 و 72 ساعت دریافت کردند  (p<0.05). در گروه مداخله بیمارانی که در محدوده ی قابل قبول درد و بی قراری قرار داشتند، بیشتر از گروه شاهد بودند p=0.001) و p=0.05).

تشخیص علایم محرومیت، درد، بی قراری و دلیریوم در بیماران با سوءمصرف مواد همراه با درمان مناسب و به موقع می تواند در بهبود مراقبت های پزشکی مفید باشد.