هوش اخلاقی و ویژگی های جمعیت شناختی در پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه: یک مطالعه توصیفی-همبستگی

هوش اخلاقی یکی از ابعاد هوش است که می تواند چهارچوبی برای عملکرد صحیح انسان ها فراهم نماید و به طور نظری یک عامل پیش بین کننده رفتار محسوب می شود. مطالعه حاضر باهدف بررسی ارتباط هوش اخلاقی و ویژگی های جمعیت شناختی در پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه انجام شد.

مواد و روش ها: 

مطالعه حاضر توصیفی از نوع همبستگی است که در سال 1398 انجام شد جمعیت این پژوهش، 112 پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های دولتی شهر آمل بودند که به روش تمام شماری انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از فرم مشخصات فردی و پرسشنامه استاندارد هوش اخلاقی استفاده شد. تجزیه وتحلیل با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 و آمار توصیفی و تحلیلی و محاسبه میانگین، انحراف معیار، آزمون همبستگی پیرسون و آزمون تی مستقل انجام شد.

یافته ها: 

نتایج نشان داد که میانگین نمره هوش اخلاقی در پرستاران شاغل در مراقبت ویژه 40/7±20/80 و خیلی خوب بود. بیشترین نمره مربوط به بعد درستکاری و کمترین نمره مربوط به بعد دلسوزی بود. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد. بین نمره کلی هوش اخلاقی و متغیرهای تاهل (03/0=P)، سن (02/0=P)، سابقه کار (02/0=P) و سابقه کار در بخش مراقبت ویژه (02/0=P) ارتباط مثبت و معنی دار وجود داشت. همچنین بین ابعاد درستکاری، مسیولیت پذیری و دلسوزی با متغیرهای سن، تاهل، سابقه کار و سابقه کار در بخش مراقبت ویژه نیز ارتباط مثبت و معنی داری دیده شد. همچنین بین میزان ساعات اضافه کاری و ابعاد پرسشنامه هوش اخلاقی ارتباط معکوس وجود داشت. بین نمره کلی هوش اخلاقی و جنسیت، و نیز شرکت در سمینار اخلاق ارتباط معنی دار وجود نداشت. افراد متاهل به طور متوسط مسیولیت پذیری و بخشش و هوش اخلاقی بالاتری نسبت به افراد مجرد داشتند.

بحث و نتیجه گیری:

 با توجه به شرایط خاص بخش های مراقبت ویژه و لزوم حضور پرستاران توانمند در این واحدها شایسته است که پرستاران متاهل با سن، سابقه کار بالاتر و تجربه کار بیشتر در این بخش ها فعالیت نمایند. همچنین بر عهده مدیران و برنامه ریزان واحدهای درمانی است که با کاهش ساعات کاری پرستاران شاغل در این بخش ها و انجام نیازسنجی صحیح قبل از برگزاری برنامه های آموزشی ضمن خدمت به ارتقاء هوش اخلاقی در این پرستاران کمک شود.