نقش اندیشکده های روسیه در سیاست خارجی و امنیتی

اندیشکده‌ها و موسسه‌هایی که عموما نهادهایی غیردولتی محسوب می‌شوند، به‌عنوان بازوی کمکی نهادهای دولتی در قالب تحلیل اطلاعات گسترده نقش‌آفرین هستند.
اندیشکده‌های روسیه بر اساس مالکیت و روند تکامل آن‌ها به سه دسته تقسیم می‌شوند:

1) موسسه‌هایی دانشگاهی با بودجه دولتی که موسسه‌های تحقیقاتی در سیستم آکادمی علوم روسیه را در برمی‌گیرند.
2) دانشکده‌های خصوصی که توسط اندیشمندان، روزنامه‌نگاران دوره شوروی تاسیس شدند.
3) اندیشکده‌هایی که از اواخر دهه ،2000 از طرف دولت ایجاد و نسبت به بسترهای فکری آنها اقدام شد.
گروه نخست از اندیشکده‌ها میراث‌دار اندیشکده‌های علمی دوران شوروی هستند که تمرکز مطالعاتی خود را بر غرب  قرار داده بودند و اندیشکده‌های گروه دوم را برخی از دانشگاهیان سابق موسسه‌های آکادمی علوم روسیه و دانشگاه‌های دولتی ایجاد کردند.از اواخر دهه2000، با رشد خزانه کرملین و تلاش مقامات برای ارتقای قدرت نرم روسیه در سطح جهانی، تاسیس اندیشکده‌های گروه سوم در دستور کار قرار گرفت.
نکته قابل توجه این است که عمده اندیشکده‌های روسی بیش از آنکه موسسه‌هایی را که کارکنان پژوهشی دایمی دارند، مدیریت کنند، شبکه‌های اجتماعی و مکان‌های ملاقات را نمایندگی می‌کنند. این واقعیت هر دو نقش آن‌ها را به عنوان ابزارهای قدرت نرم روسیه برای مخاطبان خارجی و بسترهایی برای تحکیم جامعه متخصص روسیه برجسته می‌نماید.
اندیشکده‎‌های فوق چندان از نگاه انتقادی برخوردار نیستند و راهبرد‌های موجود و روایت‌های غالب در میان نخبگان را به‌سمتی سوق دهند که با توجه به دیدگاه حرفه‌ای آنها مفید تلقی می‌شوند.
اندیشکده‌های سیاست خارجی روسیه به‌طور کلی فرصتی برای تاثیر مستقیم بر تصمیم‌گیری سیاسی و امنیتی ندارند اما تفکر و ارزیابی‌های آنها می‌تواند اطلاعات جایگزینی را در اختیار کرملین قرار ‌دهد که در مواقع بحران، ارزش ابزاری پیدا کند.