نقش اندیشکده های هند در سیاست خارجی

نسل جدید اندیشکده‌های حوزه سیاست خارجی در هند با حمایت دولت مودی و برای تخصصی‌تر کردن حوزه مطالعات خارجی ظهور پیدا کردند؛ منابع مالی بیشتر، دسترسی اطلاعاتی بهتر و امکانات بالاتر زمینه رشد و تقویت این نهادها را ایجاد کرد. ظهور هند به‌عنوان یک قدرت اقتصادی و سیاسی در ابتدای هزاره سوم و تمایل هند برای ورود قدرتمندتر در عرصه بین‌المللی یکی از دلایل اصلی این تغییر نگرش بود. همچنین در این دوران تغییر رویکرد دولت مودی و تمایل او برای تقویت اندیشکده‌های منتخب زمینه دسترسی آنها به اطلاعات سازمانی را فراهم و درنتیجه، اثربخشی توصیه‌ها و پژوهش‌های این اندیشکده‌ها ارتقا پیدا کرد. مودی در ژوین 2014 اعلام کرد «کلیه چهارچوب‌های سیاستی باید برمبنای بررسی‌های اتاق‌های فکر باشد». در این چهارچوب می‌توان به 1. نقش بنیاد «آبزرور» در ایجاد چهارچوب توافق سایبری میان هند و ایالات متحده؛ 2. تبدیل بنیاد آبزرور به بازوی اصلی همکاری با وزارت خارجه اشاره کرد. به‌طوری‌که گزارش سالانه این بنیاد در سال 2016 باعنوان «شاخص درگیری هند با مسایل ژیوپلتیک و ژیواکونومیک» مبنایی برای گفتگوهای سالانه رایسینا شد.
دولت هند چند اقدام را در دستورکار بهبود اندیشکده‌ها قرار داد: 1. حضور سه‌ساله پژوهشگران در وزارت خارجه و فعالیت در سفارتخانه‌ها با هدف آشنایی نزدیک با بروکراسی، نهادهای تصمیم‌گیر و کشور محل مطالعه؛ 2. دعوت از کارشناسان خارجی در اندیشکده‌های هندی؛ 3. گشایش دفاتر منطقه‌ای اندیشکده‌های مهم خارجی در هند نظیر دفتر کارنگی و بروکینگر؛ 4. گشایش دفاتر اندیشکده‌ای هند در خارج از این کشور. این مسیله از یک‌سو موجب تقویت تحلیلی و داده‌ای اندیشکده‌های هندی می‌شود و ازسوی‌دیگر، زمینه همگرایی این اندیشکده‌ها با همتایان خارجی خود را افزایش و در نهایت، امکان حل مسایل حاد پیش ‌رو میان دولت‌ هند و دیگر دولت‌ها را ازطریق ارتباطات میان اندیشکده‌ای و تغییر ادراک نخبگان فراهم خواهد آورد. همکاری‌های میان اندیشکده‌ای از یک‌سو موجب تقویت ارتباطات میان نخبگی و تلاش برای حل مسایل در لایه‌های نخبگی است و از‌سوی‌دیگر، مسیری امن برای استفاده از تجربیات دیگر کشورها در حل مسایل و از آن مهم‌تر، درک بهتر ادراک جامعه نخبگی کشور هدف است.