تاثیر تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر شاخص ها و میکروپارتیکل های پلاکتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

دیابت نوع (2T2DM) به دلیل نقص پلاکت‌ها با حوادث ترومبوتیکی همراه است. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر شاخص‌ها و میکروپارتیکل‌های پلاکتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود.

در این مطالعه، 41 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 (3/9 ± 2/50 سال و شاخص توده بدنی 2/5 ± 0/31 کیلوگرم بر مترمربع) به‌صورت تصادفی در سه گروه تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه تمرین مقاومتی در دو هفته اول، دو هفته دوم، دو هفته سوم و دو هفته چهارم، 3 ست فعالیت بازکردن زانو را به‌ترتیب با شدت‌های 20، 40، 60 و 80 درصد یک تکرار بیشنیه و به‌ترتیب 20، 15، 12-10 و 6 تکرار در سه ست اجرا نمودند. آزمودنی‌های گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون، پروتکل تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون را در چهار هفته اول و دوم به‌ترتیب با شدت 20 و 30 درصد 1RM در سه ست 15 تکراری اجرا نمودند. آزمودنی‌های گروه کنترل در این مدت هشت هفته زندگی عادی خود را دنبال نمودند. شاخص‌ها و فاکتورهای فعال‌کننده پلاکتی و فیبرینوژن یک روز قبل از دوره تمرین و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین اندازه‌گیری شدند.

 تحلیل آماری داده‌ها تفاوت معنادار بین گروهی در شاخص‌های پلاکتی و CD61 نشان نداد (05/0>P). با این حال، در گروه تمرین مقاومتی بدون محدودیت جریان خون CD62P کاهش و CD41 افزایش بیشتری در مقایسه با گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون داشتند (05/0<P). همچنین کاهش فیبرینوژن در گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون به‌طور معناداری بیشتر از گروه تمرین مقاومتی بدون محدودیت جریان خون بود (05/0<P).

بر اساس یافته‌های تحقیق حاضر می‌توان نتیجه‌گیری نمود که تمرین مقاومتی فعالیت پلاکتی در بیماران دیابتی نوع دو را بهبود می‌دهد و اینکه تمرین مقاومتی با شدت پایین‌تر و محدودیت جریان خون در مقایسه با تمرین مقاومتی با شدت بالاتر منجر به سازگاری‌های مشابهی می‌شود. بنابراین، تمرین مقاومتی سبک‌تر با محدودیت جریان خون می‌تواند تمرین ایمن‌تری برای بیماران دیابتی باشد.