ارزیابی اثر کلاریترومایسین در افزایش سمیت سلولی و آپاپتوز ناشی از دوکسوروبیسین در رده سلولی سرطان ریه (A549)

امروزه، یکی از رویکردهای جدید درمان سرطان، استفاده از رژیم های چند دارویی یا درمان ترکیبی است که دو یا چند عامل دارویی را ترکیب می کنند. هدف درمان ترکیبی، افزایش کارایی داروی ضد سرطان، و در کنار آن کاهش سمیت و جلوگیری از بروز مقاومت دارویی می باشد. در این مطالعه، به بررسی اثر سینرژیست ترکیب دو داروی کلاریترومایسین و دوکسوروبیسین در رده سلولی سرطان ریه سلول غیر کوچک، A549، پرداخته شد.

مواد و روش ها: 

سمیت ترکیبی کلاریترومایسین و دوکسوروبیسین در سلول های A549 توسط تست MTT ارزیابی شد. ماهیت برهمکنش مشاهده شده بین دوکسوروبیسین و کلاریترومایسین، با استفاده از نرم افزار Compusyn و بر اساس روش اصلاح شده ی Chou and Talalay آنالیز گردید. جهت بررسی مکانیسم مولکولی دخیل در سینرژیسم دارویی، آپاپتوز به روش رنگ آمیزی دوگانه سلول ها با Annexin/PI اندازه گیری شد.

یافته ها: 

براساس نتایج حاصل از اندازه گیری میزان بقای سلولی و آنالیز برهمکنش دارویی، کلاریترومایسین در غلظت 500 میکرومولار به طور سینرژیست موجب کاهش IC50 دوکسوروبیسین گردید. افزایش سمیت دوکسوروبیسین توسط کلاریترومایسین با افزایش مرگ آپاپتوتیک در رده سلولی A549 همراه بود.

کلاریترومایسین کاندید مناسبی برای ترکیب با سایر داروهای ضد سرطان در سطح مطالعات سلولی می باشد. هرچند که به تحقیقات بیشتری برای بررسی کاربرد کلاریترومایسین در درمان کمکی سرطان نیاز است.