مقایسه اثر 8 هفته تمرین درمانی در خشکی و آب درمانی بر فعالیت های عملکردی زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو

اهداف :

استیوآرتریت زانو یکی از شایع ترین مشکلات عضلاتی- اسکلتی در سالمندان است. درد، خشکی، حساسیت به لمس، کاهش قدرت عضلانی و دامنه حرکتی مفاصل، اختلال در حس عمقی و تعادل منجر به تضعیف عملکرد جسمانی می شود و فرد را در اجرای فعالیت های عملکردی ناتوان می سازد. بنابراین استفاده از راهکارهایی برای کنترل و کاهش عوارض ناشی از بیماری و بهبود در اجرای فعالیت های عملکردی روزانه آنان ضروری است. این پژوهش با هدف مقایسه تاثیر تمرین درمانی در خشکی و آب درمانی بر فعالیت های عملکردی زنان سالمند مبتلا به استیوآرتریت زانو انجام شد.

مواد و روش ها :

تعداد 54 زن بیمار 60 سال به بالا مبتلا به استیوآرتریت زانو (قد: 5/53±159/96، وزن: 9/50±76/93) به صورت دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی جفت شده در دو گروه آب درمانی و تمرین درمانی در خشکی به مدت 8 هفته تمرین کردند. به منظور ارزیابی فعالیت های عملکردی بیماران، از آزمون های  برخاستن و رفتن، 30 ثانیه نشست وبرخاست از روی صندلی، 40 متر پیاده روی سریع، بالا رفتن از پله و 6 دقیقه راه رفتن استفاده شد. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 26 و تحلیل واریانس برای اندازه های تکرارشده استفاده شد. 

یافته ها :

نتایج نشان داد هر دو روش تمرین درمانی در خشکی و آب درمانی موجب تغییرات درون گروهی در آزمون های عملکردی شده است (0/05≥P)، اما اختلاف بین دو گروه معنادار نیست (0/05≤P) که این نشان دهنده تاثیر یکسان روش های استفاده شده در پژوهش است.

نتیجه گیری:

 تمرین درمانی در خشکی به اندازه آب درمانی بر نتایج آزمون های برخاستن و رفتن، 30 ثانیه نشست وبرخاست از روی صندلی، 40 متر پیاده روی سریع، بالا رفتن از پله و 6 دقیقه راه رفتن و درنتیجه بر فعالیت های عملکردی بیماران موثر بوده است. بنابراین می توان هریک از این دو روش را باتوجه به شرایط بیمار تجویز کرد.