بررسی اثر مارکرهای طولی بر بقای سالمندان دیالیزی: یک مطالعه تک مرکزی

اهداف:

 شناسایی عوامل موثر بر بقای بیماران سالمند همودیالیزی با استفاده از مدل دو مرحله ای بقا و چندمتغیره طولی به منظور ارایه به درمانگر برای برنامه ریزی در جهت کنترل بهتر این بیماران می باشد.

مواد و روش ها:

 این مطالعه، یک مطالعه هم گروهی تاریخی بود که بر روی 395 نفر از بیماران بالای 60 سال همودیالیزی انجام شد. داده ها طی یک دوره 15 ساله به صورت تمام شماری از ابتدای سال 1383 تا ابتدای سال 1398 در بیمارستان هاشمی نژاد تهران گردآوری شدند. متغیرهای کراتنین خون، فسفات، کلسیم و پاراتورمون به عنوان متغیر طولی و مرگ ومیر به عنوان پاسخ بقا در این مطالعه درنظر گرفته شده است. مدل دو مرحله ای بقا و چند متغیره طولی برای بیماران سالمند همودیالیزی برازش و نتایج آن برحسب معیار لگاریتم درست نمایی با هم مقایسه شدند. تحلیل داده ها در نرم افزار آماری R نسخه 3. 4 .3  و SAS نسخه 4. 9  انجام شد. سطح معناداری 05/0 درنظر گرفته شد. 

یافته ها:

 از 395 بیمار سالمند همودیالیزی، 249 (63 درصد) نفر مرد بودند. میانگین سنی بیماران 70/41 با انحراف معیار 6/11 سال بود. بر اساس معیار منفی 2 برابر لگاریتم درست نمایی، ساختار ارتباطی اثر تجمعی نشانگرهای زیستی طولی و بقا انتخاب شد و با فرض ثابت بودن سایر متغیرها، معنادار بودن ضرایب کلسیم و لگاریتم پاراتورمون بدین معنا است که این متغیرها نشانگرهای خوبی در طول زمان برای تعیین احتمال رخداد مرگ در افراد می باشند و به ازای یک واحد افزایش در میزان هریک از متغیرهای عدم توانایی راه رفتن، کلسیم و لگاریتم پاراتورمون به ترتیب ریسک رخداد مرگ 1/391، 0/927 و 0/967 برابر می شود.

نتیجه گیری :

باتوجه به یافته ها، مدل با ساختار ارتباطی اثر تجمعی نشانگرهای زیستی طولی و بقا به عنوان مدل مناسب انتخاب شد. متغیر عدم توانایی راه رفتن و همچنین متغیرهای طولی کلسیم و لگاریتم پاراتورمون در مدل بقا در سطح0/05 معنادار شدند. در این مدل، متغیرهای عدم توانایی راه رفتن، کلسیم و لگاریتم پاراتورمون به عنوان عوامل موثر بر ریسک رخداد مرگ بیماران همودیالیزی تعیین شدند، تا درمان گران تمرکز بر تغییر رفتارهای بهداشتی برای مصرف کلسیم و پاراتورمون داشته باشند.