سبک شناسی سینیه صاحب بن عباد در مدح امام رضا (ع) از لحاظ لایه های معنایی، ادبی و موسیقایی

صاحب بن عباد (326-385 ق.) وزیر ایرانی، ادیب و سراینده شیعی، قصاید فراوانی در مدح و رثای اهل بیت (ع) سروده است. جان مایه این ایمان، عشق و ارادت در قصیده سینیه او در مدح امام رضا (ع) به خوبی نمودار است که در 27 بیت در بحر منسرح سروده است. این پژوهش می کوشد به روش توصیفی تحلیلی و رویکرد سبک شناختی، این قصیده را از میان مولفه های تحلیل سبک شناختی در سه حوزه معنایی، آوایی و ادبی ارزیابی کند و شیوه های آفرینش های هنری مبتنی بر افزونه های برون زبانی را که با خروج از حالت هنجار زبان و خلق تصاویر بدیع محقق شده، مورد واکاوی و نقد قرار دهد. پژوهش انجام شده بیانگر آن است که صاحب بن عباد به جای اینکه شعر و فضای آن را با ایقاع حاصل از پیوست کلمات محدود کند، در حد توان، عناصر فرازبانی شامل باورهای ذهنی، اعتقادات دینی و هماهنگی فضای عاطفی شعر را با عناصر درون زبانی مانند عناصر خیال و برون زبانی مانند وزن و تفعیله های عروضی بحر منسرح در آمیخته است تا ممدوح را در لباس معشوق جلوه گر کند و ایشان را با زیبایی هرچه تمام تر در حد یک معشوق جاودانی بالا ببرد و تا حدودی در این کار موفق عمل کرده است.