تعیین مناسب ترین ضریب گامای فازی و پهنه بندی حساسیت زمین لغزش در آبخیز قزل اوزن

زمین لغزش یکی از نوع های مخرب فرسایش در دامنه ها است که موجب زیان های مالی و جانی فراوانی می شود. شناسایی عامل های موثر در بروز زمین لغزش و تهیه ی نقشه ی پهنه بندی حساسیت آن، یکی از ابزارهای پایه یی برای مدیریت کردن و کاستن از زیان های احتمالی است. هدف این پژوهش تعیین مناسب ترین ضریب گامای فازی و پهنه بندی حساسیت زمین لغزش در آبخیز قزل اوزن استان قزوین است. ابتدا نقشه ی رقومی عامل های موثر شامل سنگ شناسی، فاصله از گسل، شتاب زمین لرزه، درجه ی شیب، جهت شیب، بلندی، کاربری زمین، فاصله از جاده، فاصله از آب راه، اندازه ی بارش، بیشینه ی بارش روزانه و نقشه ی رقومی پراکنش زمین لغزش ها تهیه شد. اندازه های نسبت فراوانی و عضویت فازی برای هر رده از نقشه های عامل های موثر محاسبه شد، و نقشه ی حساسیت زمین لغزش با اندازه های گوناگون گامای فازی تهیه و رده بندی شد. به طورکلی در این حوزه 17 زمین لغزش با مجموع مساحت 213 هکتار ثبت شد که 70 % آن ها برای پهنه بندی (11 زمین لغزش با مساحت 153هکتار) و 30 % مانده (6 زمین لغزش با مساحت 60 هکتار) برای ارزیابی دقت نقشه های خطر به کار برده شد. نتیجه ی ارزیابی نشان داد که بیش ترین اندازه ی شاخص مجموع پسندیدگی (2/37) در عمل گر فازی با گامای 0/96 است. بنابراین دقت این مدل از دیگر اندازه های گاما بیش تر است. نتیجه ی این پژوهش کاربرد مهمی در فرآیند آمایش کاربری های زمین و مدیریت منطقه های حساس به زمین لغزش خواهد داشت.