مبانی فرانظری کردارگرایی در روابط بین‏ الملل

کردارگرایی، یکی از آخرین دستاوردهای نظری در روابط بین‏ الملل است. این نظریه که از رهیافت های نظری مختلفی تشکیل شده، بر مطالعه کردارهای بین‏ المللی، به عنوان خمیر مایه روابط بین ‏الملل، تاکید و تمرکز می کند. کردارگرایی بر مبانی فرانظری خاصی استوار است که آن را از سایر نظریه های روابط بین‏ الملل متمایز می سازد. این نظریه، بر «مبناگرایی تکثرگرا» مبتنی است؛ نوعی از هستی‏ شناسی، معرفت‏ شناسی و روش‏ شناسی تکثرگرا و گلچینی که فراتر از دوگانه انگاری فرانظری و فلسفی رایج در نظریه های متعارف می رود. به گونه ای که در هستی ‏شناسی رابطه ای کردارگرایی، دوگانه های ماده- معنا، ساختار- کارگزار، عین- ذهن، نظریه- عمل و تکوین- تعلیل منحل می شوند. معرفت‏ شناسی کردارگرایی نیز متضمن «تبیین» یا علت یابی و «تفسیر» یا معناکاوی است. روش‏ شناسی کردارگرایی، نیز مانند معرفت ‏شناسی آن، تکثرگراست. تجربه گرایی، «استنتاج به بهترین تبیین» و تفسیرگرایی، سه روش‏ شناسی رایج در نظریه های کردارگرا هستند.