وحی و مکاشفه در اسلام و مسیحیت و ادله وحیانی و الهامی بودن قرآن و کتاب مقدس

اسلام و مسیحیت هر یک، کتاب مقدس خود را در اوج و مملو از نکات بدیع می دانند که بشر را به نجات و سعادت راهنمایی می کند، هرچند مسیحیت کاتولیک و پروتستان امروزی کتاب مقدس را عاری از خطا نمی دانند و به مکاشفه بودن الفاظ قایل نیستند، بلکه حاوی پیامی هدایتگر می دانند که آن پیام، معصوم است و خطاهایش را مانع هدایتگری اش تلقی نمی کنند. به بیان دیگر، آنها کتاب مقدس را در کل مکاشفه می دانند و نه کل آن را. برخلاف الاهیات اسلامی، در مسیحیت وحی لفظی نداریم، بلکه آنها به خودآشکارسازی خدا از طریق عیسی مسیح قایل اند که از آن به «مکاشفه» تعبیر می کنند. در سنت مسیحی، عیسی مسیح معادل قرآن در اسلام قرار می گیرد و نه کتاب مقدس. به هر روی، اندیشمندان مسلمان و مسیحی برای منشا الهامی کتاب مقدس خود دلایلی را ذکر کرده اند؛ اعجاز، امی بودن پیامبر (ص)، سلامت قرآن از تناقض، تحدی، تفاوت سخن پیامبر با قرآن و ممکن نبودن تبدیل و جابه جایی حروف و کلمات قرآن، ادله وحیانی بودن آن است. در مقابل نیز، محقق شدن پیش گویی ها، دلالت آیات کتاب مقدس، یکپارچگی آن، تاثیر عظیم آن بر زندگی بشر، صداقت نویسندگان آن، والایی آموزه ها، قدرت شگفت آن، کامل بودن و فناناپذیری اش، ادله الهامی بودن کتاب مقدس است. این مقاله به روش مقایسه ای تحلیلی به استناد منابع کتاب خانه ای فراهم شده و با بیان اندیشه وحی در الاهیات اسلام و مکاشفه در الاهیات مسیحیت، به خواننده فرصت می دهد تا اندیشه وحی و الهام را در این دو دین پرطرفدار جهان ببیند و ادله شان را بسنجد.