چالش های حقوق فردی و حق بر سلامت عمومی در دوران پاندمی کرونا

زمینه و هدف:

 مقابله با همه گیری ویروس کرونا، گاهی از طریق اعمال محدودیت هایی در حقوق افراد امکان پذیر است،لذا در چنین شرایطی حقوق فردی با حقوقی عمومی در تنافی قرار گرفته که برای حل آن با مراجعه به منابع فقهی، بایستی شاخص های ترجیح یکی بر دیگری را تعیین نمود.

روش پژوهش :

حاضر با مراجعه به مقالات پزشکی و منابع فقهی حقوقی، به شیوه کتابخانه ای و با روش توصیفی تحلیلی صورت گرفته است.

ملاحظات اخلاقی:

 در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.

مهم ترین اقدامات پیشگیرانه برای مقابله با کرونا، رعایت فاصله اجتماعی، استفاده از ماسک و تزریق واکسن است که عدم رعایت آن منجر به شیوع بیماری شده و سلامتی دیگر افراد جامعه را به خطر می اندازد. از طرفی استفاده از ماسک و تزریق واکسن نیز احتمال بروز مضرات و عوارضی برای سلامتی فرد را به دنبال دارد. در این صورت بین حق بر سلامت فردی با حق بر سلامت عمومی تزاحم رخ می دهد. با رجوع به قاعده اهم و مهم و بنا بر ملاکات احکام و قاعده لاضرر، مصلحت عمومی بر مصلحت فردی مقدم خواهد شد. نقش دولت نیز در بروز تعارضاتی بین حقوق افراد، جهت حفظ نظم عمومی و تامین سلامت جامعه، غیر قابل انکار است.

از آنجا که کنترل شیوع بیماری و قطع زنجیره ابتلا، متوقف بر رعایت دستورالعمل های بهداشتی و واکسیناسیون عمومی است، تقدم مصلحت عمومی اقتضا دارد رعایت دستورالعمل ها الزامی گردد، لذا دولت وظیفه دارد زمینه تامین حق بر سلامت عمومی را فراهم نماید. از آنجا که با ارتقای تدریجی استانداردهای سلامت در جهان، ناگزیر زور و اجبار جای خود را به تشویق و ترغیب افراد داده است، پیشنهاد می گردد دولت با بهره گیری از اختیارات و امکانات خود، از طریق آموزش همگانی به ترغیب و تشویق افراد برای رعایت دستورالعمل های بهداشتی و واکسیناسیون اقدام نماید.