اثربخشی مداخلات روان شناختی بر کاهش علائم اختلال استرس پس از سانحه در نظامیان: مرور نظام مند

زمینه و هدف :

با توجه به ماهیت اختلال استرس پس از سانحه و شغل نظامی گری، چالش هایی در زمینه اثربخشی و بهبودی پایدار مداخلات روانشناختی بر علایم این اختلال در جمعیت نظامی گزارش شده است. هدف پژوهش حاضر شناسایی مداخلات روانشناختی اثربخش بر علایم PTSD و مقایسه اثربخشی آن ها در قالب مداخلات خط اول (متمرکز بر تروما) و روان درمانی های خط دوم (غیر متمرکز بر تروما) بود.

پژوهش حاضر یک مرور نظام مند بود. مطالعات مرتبط از سال های 2010 تا 2022 مورد بررسی قرار گرفت و از میان آن ها 41 مطالعه واجد شرایط انتخاب شد. پایگاه های اطلاعاتی شامل Elmnet، Magiran، SID، PsycINFO، SienceDirect، Pubmed، Google Scholar بود.

مداخلات متمرکز خط اول شامل درمان های مبتنی بر ذهن آگاهی، شناختی-رفتاری، مواجهه سازی طولانی مدت، پردازش شناختی، حساسیت زدایی با حرکت تعقیبی چشم و پردازش مجدد بود که به صورت کارآزمایی بالینی اعمال شده بودند. سایر مداخلات به صورت غیرمتمرکز و با اثر قابل توجهی بر بهبود علایم PTSD در مقابل گروه انتظار داشتند. خطر سوگیری در کارآزمایی های بالینی کم و در مداخلات باز بیشتر بود. با این وجود اغلب وقتی درمان های معمول و خط دوم درمان به عنوان گروه کنترل استفاده می شد، اثربخشی ها هم ارز یا تفاوت کمی داشتند. لحاظ کردن جلسات مستمر و فشرده، فردی، نوشتاری، آنلاین و خانه محور و به خصوص تلفیق درمان های غیرمتمرکز در اثربخشی مداخلات و کاهش نرخ ریزش نقش ویژه ای داشت.

مداخلات خط اول در درمان PTSD نیز در کنار کارایی از چالش هایی برخوردار هستند که برای برون رفت از این چالش ها، تغییراتی از جمله همگن سازی آزمودنی ها، کاهش فواصل جلسات، تلفیق با درمان های معمول و غیرمتمرکز بر تروما، استفاده از ابزارهای نوشتن و گوشی هوشمند، فردی سازی مداخلات و اعتماد به درمان های خط دوم در قالب کارآزمایی بالینی می تواند راهگشا باشد.