منطق سیاست خارجی دولت صفویه : پیوند انتزاع و انضمام عزت طلبی

برای تامل و تدبر سنجیده تر درباب ریشه های شکل گیری سیاست خارجی عزت طلبی در فرهنگ سیاسی ایرانیان ، داشتن بنیانی تیوریک امری اجتناب ناپذیر است.از این رو در این مقاله نگارندگان می کوشند تا با ایجاد پیوند سازنده میان سطح انتزاع عزت طلبی (بنیان تیوریک) و سطح انضمام عزت طلبی (عمل)، ،سیاست خارجی منزلت طلب دوران صفویه (شاه اسماعیل صفوی) را به عنوان اولین مصداق تاریخی عزت طلبی در سیاست خارجی معاصر ایرانیان مورد بررسی قرار دهند. خوانندگان محترم این مقاله با تجزیه و تحلیل مباحث مطرح شده در آن به خوبی می توانند پیوند میان سطح تیوریک با سطح عمل را در تاریخ سیاست خارجی ایران معاصر ردیابی کنند و از این رهگذر به نتایج مفیدی دست یابند.بنابراین ، مقاله حاضر با کاربست مفهوم تحلیلی « عزت جویی » و با رویکردی تاریخی و روشی توصیفی تحلیلی ، در پی اثبات این فرضیه است که مفاهیم دیگری بجز کسب قدرت و امنیت همچون« عزت جویی » قابلیت تبیین سیاست خارجی ایران را در دوران صفویه دارد و بالتبع آن، سوال اصلی پژوهش پیش رو اینگونه است که آیا مفاهیم دیگری بجز کسب «قدرت» و «امنیت» همچون« عزت جویی » با سه مولفه «محدودیت خودخواسته در منازعات» ، « اولویت هویت» و « منزلت جویی» قابلیت تبیین سیاست خارجی ایران را در دوران صفویه دارد ؟