ظرفیت های کنوانسیون 2018 آکتائو در پیشگیری و پیکار با نظامی گری و حضور نیروهای فرامنطقه ای در دریای خزر
نظامیگری و حضور نیروهای فرامنطقهای در دریای خزر، همواره یکی از نگرانیهای ژرف جمهوری اسلامی ایران بوده است. کنوانسیون 2018 آکتایو راجع به وضعیت حقوقی دریای خزر، چارچوب همکاریهای مرتبط با مسایل گوناگون را با ابتنای بر اصول عموما امنیتی یعنی حاکمیت ملی، یکپارچگی ملی، برابری کشورها و عدم بکارگیری زور تنظیم نموده است. بنابراین، میتوان آن را یک سند حقوقی امنیتمحور با هدف تضمین ثبات منطقه قلمداد کرد. این مقاله، با هدف ارزیابی ظرفیت-های امنیتی و دفاعی کنوانسیون آکتایو در پیشگیری و پیکار با نظامیگری و حضور نیروهای فرامنطقهای در دریای خزر انجام شده است.
این مقاله به روش توصیفی-تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانهای انجام شده است.
یافته ها و نتیجه گیری:
این کنوانسیون حضور نیروهای مسلح کلیه کشورهای ثالث در دریای خزر را مطلقا منع میکند، کشورهای عضو را از قرار دادن سرزمین خود در اختیار دیگر کشورها برای تجاوز یا ترتیب دادن دیگر اقدامهای نظامی علیه مابقی کشورهای ساحلی باز میدارد و دریانوردی و حق عبور در دریای خزر را به کشتیهای تحت پرچم کشورهای ساحلی منحصر می-سازد. افزون بر این، کنوانسیون یادشده، بر تضمین حسن همجواری و روابط دوستانه در عبور از آبهای سرزمینی طرفها و همچنین موازنه پایدار تسلیحاتی طرفین در دریای خزر تاکید میورزد. ازاینرو، طبق نتایج این مقاله، چنین مینماید که بهرغم کاستیهای غیرقابل انکار، میتوان این کنوانسیون را از لحاظ پیشگیری و پیکار با نظامیگری و حضور نیروهای فرامنطقهای در دریای خزر و در نتیجه تضمین و تامین امنیت و ثبات در این حوزه، به صورت بالقوه، دستاوردی مطلوب برای کشورهای طرف آن از جمله ایران به شمار آورد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.