مقایسه مطالعات الکترودیاگنوستیک قبل و بعد از جراحی آزاد سازی تونل کارپ جهت تعیین رابطه ی بین علائم بالینی بیمار و تغییرات EMG NCV بعد از عمل

سندرم تونل کارپ یکی از شایع‎ترین نوروپاتی‎های ناشی از تحت فشار گرفتن عصب median در مچ دست است. هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی تغییرات الکترودیاگنوستیک قبل و بعد از عمل جراحی آزادسازی تونل کارپ می‎باشد.

مواد و روش ها:

 این پژوهش مطالعه‎ای توصیفی مقطعی بر 38 دست (24 بیمار) مبتلا به سندرم تونل کارپ با هدف بررسی تغییرات الکترودیاگنوستیک قبل و 12 ماه بعد از عمل جراحی و بررسی ارتباط بین تغییرات الکترودیاگنوستیک با Boston score، DASH score، قدرت Pinch و Grip بود. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 20 آنالیز شدند.

یافته ها: 

میانگین distal motor latency (DML) حاصل از مطالعه الکترودیاگنوستیک به‎طور معنی‎داری از 2/12±6/07 میلی‎ثانیه به 0/61±4/70 میلی‎ ثانیه کاهش یافته بود (0001 /0=P). میانگین distal sensory latency (DSL) نیز به‎طور معنی‎داری بهبود یافته بود (از 1/06±4/98 میلی ثانیه به 0/75±4/54 میلی‎ثانیه، 0/012=P). تفاوت آماری معنی‎داری بین میانگین DML و DSL بین دو دست راست و چپ وجود نداشت(به ترتیب 0/378=P و 0/233=P). همبستگی مثبت معنی‎داری بین سن با DML و DSL بعد از عمل برقرار بود (به ‎ترتیب 0/001=P، 0/475=r و 0/024=P، 0/341=r). ارتباط معنی‎ داری بین یافته‎ های الکترودیاگنوستیک بعد از عمل با Boston score، DASH score و Grip score مشاهده نشد نشد(به ترتیب {0/931=P sss : ، 0/629=P fss:} و 0/169=P و 0/1000=P).

یافته‎ های الکترودیاگنوستیک بعد از عمل جراحی آزادسازی تونل کارپ به ‎طور معنی‎ داری بهبود یافته بود، اما ارتباط مشخصی با شدت علایم بالینی بیماران وجود نداشت؛ از این رو جهت ارزیابی پیامد درمان، مجموع علایم بالینی بیماران و یافته‎ های الکترودیاگنوستیک در کنار هم ارزشمند تلقی می شوند.