بررسی عملکرد پل های بتنی بهسازی شده با میراگر اصطکاکی دورانی

وقوع اجتناب ناپذیر زلزله ها و تحمیل خسارت های فراوان جانی و مالی، به ویژه زلزله های ویرانگری که در سال های اخیر در نقاط مختلف دنیا اتفاق افتاده، تاکیدی بر لزوم یافتن راه حلی مناسب و مطمین جهت مقاوم سازی سازه ها در برابر این پدیده طبیعی بوده است. استفاده از میراگرها به عنوان یکی از روش های کنترل غیر فعال سازه ها با توجه به رفتار مطمین، مقاومت مطلوب و نگهداری کم هزینه مورد توجه بسیاری از مهندسین در سالهای اخیر قرار گرفته است. علی رغم کاربرد نسبتا وسیع در ساختمانها استفاده از میراگردر پلها هنوز متداول نشده است. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر استفاده از میراگر اصطکاکی دورانی به عنوان یک سیستم اتلاف انرژی در پل های بتنی به عنوان راهکاری مناسب برای بهسازی لرزه ای پل های موجود در برابر زلزله می باشد. در این مطالعه مدل سازی بر روی چهار نمونه پل، با ابعاد دهانه 20 متری و 30 متری و دارای سه دهانه و پنج دهانه در هر دو حالت بدون میراگر و با میراگر صورت پذیرفته است. سپس با استفاده از تحلیل تاریخچه زمانی میزان برش پایه و تغییر مکان حداکثر به عنوان پارامترهای اصلی که تاثیر بسزایی در خرابی پل ها دارند، محاسبه شده اند. بر اساس نتایج، تغییرات نیروی برشی در پای ستون ها با افزایش طول دهانه از 20 متر به 30 متر حدود 10 تا 17 درصد کاهش می یابد. همچنین تغییر مکان عرشه پل با افزایش طول دهانه از 20 متر به 30 متر حدود 4 تا 15 درصد کاهش می یابد. علاوه بر آن با افزایش تعداد دهانه هی پل از 3 به 5 دهانه، افزایش حداکثر 11% در پارامترهای فوق ایجاد می شود.