ورزش و امنیت پایدار محیط زیست

هدف تحقیق حاضر تبیین جایگاه ورزش در تامین امنیت پایدار محیط زیست بود؛ پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ نحوه گرداوری داده ها توصیفی از نوع کیفی (تحلیل محتوا) بود که بصورت میدانی اجرا گردید. جامعه آماری شامل متخصصین حوزه علوم سیاسی و علوم ورزشی بود که با استفاده از نمونه گیری گلوله برفی و بر اساس اشباع نظری با 13 نفر مصاحبه گردید؛ در این پژوهش برای اعتباربخشی به یافته ها از دو راهبرد استفاده شده است. نخست، بازبینی توسط همکار پژوهشی و در مرحله دوم از راهبرد بازبینی همتایان استفاده گردید؛ یافته های پژوهش حاضر نشان داد ورزش در سه مقوله ادبیات سازی، تکنولوژی و ترویج در تقویت امنیت پایداری محیط زیست نقش دارد؛ مضافا 15 مفهوم استفاده از سیستم های بازیافتی مناسب، توسعه حمل ونقل عمومی عاری از آلاینده های فسیلی، استفاده از فناوری ها و تجهیزات ورزشی همسو با حفظ محیط زیست، کاهش مصرف انرژی های تجدید پذیر، ادبیات سازی با برگزاری کنفرانس های علمی، نشست ها و هم اندیشی ها، استفاده از انرژی پاک در تامین سرمایش،گرمایش و روشنایی اماکن، استفاده از برنامه های کاربردی تقویت پایداری، معرفی نخبگان ورزشی به عنوان سفیران زیست محیط، ترویج و توسعه ورزش های سازگار با محیط زیست، پرهیز از شعارزدگی، آموزش حفظ زیست محیط، ارایه جشنواره های ملی، جهت دهی به افکار عمومی از طریق رویدادهای ورزشی، استفاده از نمادهای خاص محیط زیستی و در نهایت استفاده از فلسفه ورزش و آمیختگی روح ورزش با محیط زیست به ترتیب مهمترین کارکردهای ورزش در توسعه امنیت پایدار محیط زیست بود. تصمیمات دفعی و مقطعی اگرچه تا حدودی موجب کم رنگ شدن واژه بحران محیط زیست شده اما لزوم توجه مضاعف به پدیده ورزش به عنوان ابزاری پرمخاطب و کم هزینه می تواند گره گشای بسیاری از مسایل امروز محیط زیست ایران باشد.