بررسی آزمایشگاهی حساسیت دارویی جدایه های تریکوموناس واژینالیس به مترونیدازول در شهر بوشهر

تریکومونیازیس شایع ترین بیماری مقاربتی غیرویروسی است که توسط تک یاخته تریکوموناس واژینالیس ایجاد می شود. مترونیدازول (مشتق 5- نیتروایمیدازول) داروی اصلی منتخب ضد تریکومونایی برای درمان تریکومونیازیس است. از سال 1962 مواردی از شکست درمان با مترونیدازول گزارش شده است و به عنوان یک مسیله بهداشت عمومی بسیار مشکل ساز ظاهر شده است. این مطالعه با هدف تعیین حساسیت فعلی جدایه های تریکوموناس واژینالیس به مترونیدازول در شهر بوشهر انجام شد.

مواد و روش ها:

این مطالعه بر روی 20 جدایه T. vaginalis جمع آوری شده از مراکز خدمات جامع سلامت و بیمارستان های شهر بوشهر انجام شد. پس از کشت انگل ها، تست حساسیت با استفاده از رقت های متوالی دو برابری مترونیدازول (2 تا 64 میکروگرم در میلی لیتر) انجام شد. حداقل غلظت مهاری (MIC) و حداقل غلظت کشنده (MLC) تریکوموناس ها پس از 24 و 48 ساعت انکوباسیون در 36 درجه سانتی گراد تعیین شد. سنجش حساسیت دارویی تمامی جدایه ها دو بار در سه تکرار در شرایط هوازی و بی هوازی انجام شد.

یافته ها:

صد درصد جدایه های تریکوموناس (20/20) به مترونیدازول حساس بودند. مقاومت به مترونیدازول به عنوان MIC هوازی ≥50 میکروگرم در میلی لیتر تعریف شده که در هیچکدام از ایزوله ها شناسایی نشد. میانگین MICها و MLCهای هوازی و MICهای بی هوازی انگل ها به ترتیب 8/3، 2/3 و 1/2 میکروگرم در میلی لیتر بود.

نتیجه گیری:

بررسی حساسیت دارویی جدایه های T. vaginalis برای اولین بار در شهرستان بوشهر انجام شد. از آنجا که ایزوله مقاوم به مترونیدازول یافت نشد، وضعیت بسیار امیدوارکننده بود. اگرچه نیاز به تحقیقات در مقیاس بزرگ تر در استان اجتناب ناپذیر است. با توجه به اینکه در اکثر مطالعات نتایج بر اساس مشاهدات آزمایشگاهی است، اخیرا مطالعه in vivo نیز توصیه شده است زیرا منجر به توسعه استانداردهای واقعی در مورد پاسخ بالینی و میکروبیولوژیکی به درمان مترونیدازول خواهد شد.