اثربخشی آموزش تنظیم هیجان بر استرس ادراک شده، خودکارآمدی و کیفیت خواب سالمندان مبتلا به دیابت نوع 2

هدف:

 این پژوهش با هدف بررسی تاثیر آموزش تنظیم هیجان بر کاهش استرس ادراک شده، افزایش خودکارآمدی و ارتقای کیفیت خواب سالمندان مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد.

روش ها :

پژوهش حاضر از نوع کاربردی و روش آن نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل کلیه سالمندان مبتلابه دیابت نوع 2 ساکن در جزیره کیش در سال 1400 بودند که 30 نفر از آنان به روش هدفمند انتخاب شدند و سپس به روش کاملا تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش در معرض 8 جلسه آموزش تنظیم هیجان قرار گرفت و در 3 مرحله پیش آمون-پس آزمون و پیگیری (2 ماهه) ازطریق پرسش نامه استرس ادراک شده کوهن و همکاران، پرسش نامه خودکارآمدی شرر و همکاران و پرسش نامه کیفیت خواب پیتزبورگ مورد ارزیابی قرار گرفتند. تحلیل داده ها از طریق تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 26 انجام شد.

یافته ها:

 نتایج نشان داد اثر تعاملی گروه×زمان بر استرس ادراک شده (P=0/001 ,42/062=F)، خودکارآمدی (F= 91/845  , 0/001=P   ) و کیفیت خواب سالمندان (410/P=0/001, F=5) در سطح معناداری (01/0>P) معنادار است و اجرای متغیر مستقل منجر به کاهش استرس ادراک شده، افزایش خودکارآمدی و کیفیت خواب در گروه آزمایش شده است.

نتیجه گیری :

براساس یافته های این پژوهش می توان از آموزش تنظیم هیجانی برای کاهش استرس ادراک شده و بهبود خودکارآمدی و کیفیت خواب سالمندان مبتلا به دیابت نوع 2 استفاده کرد.