متون اولیه قرآن در میان اطلاعات خط حجازی و مدارک باستان شناسی

نگارنده در این پژوهش، نسخه‌های خطی اولیه قرآن (براساس اطلاعات خط حجازی و مدارک باستان‌شناسی) را پوشش داده و پدیده اصول املایی نوشتن قرآن و نگارش دقیق عربی را بررسی می‌کند. همچنین کوشیده است ویژگی‌های خط در نسخ اولیه قرآن را فهرست کند که از متن نبطی (قومی یا چیزی که شاید خط عربی قدیم (خط حجازی) خوانده می‌شد) تاثیر گرفته است و آن را با متون قدیمی عربی مقایسه کند و ارتباط اصول املایی نسخ اولیه قرآن و نوشته‌های عربی قدیم را مشخص کند. نیز شیوه‌های شناخت و تاریخ‌گذاری نسخ اولیه قرآن را معرفی کرده است. مبنای مطالعه، پنج نسخه از قرآن در کتابخانه‌های بین‌المللی و خانه‌های کتاب نگهداری و نوشته‌های پاپیروس قدیمی است. شناسایی خاستگاه خط عربی برای پژوهشگران متون عربی باستانی و قرآن در ضوابط موجود در متون یا در ترسیم‌ها و علوم مرتبط دیگر اهمیت دارد. چنین شناخت‌هایی‌هایی ویژگی‌های این خط را آشکار می‌کند، مخصوصا درمورد خطوط اولیه که قرآن‌های نخستین با آن‌ها نوشته شده‌اند و این می‌تواند مناقشه در باب خاستگاه خطی که قرآن عصر پیامبر (ص) با آن نوشته شده و در عصر خلفا استنساخ شده حل کند. درباره خاستگاه خط عربی حجازی که قرآن با آن نوشته شده، نظریات متعددی وجود دارد. یک محقق متون قدیمی عربی به‌راحتی می‌تواند یک شیوه نگارش جاافتاده و قدیمی را که نویسندگان از آن پیروی می‌کردند، تشخیص دهد و فرقی نمی‌کند که آن روش با چه کیفیتی در انطباق چیزی که نوشته می‌شود و چیزی که تلفظ می‌شود به چه نتیجه‌ای برسد. مهم‌ترین یافته‌ها و نظریات در این زمینه عبارت‌اند از اینکه نسخ اولیه یافت‌شده (نمونه مطالعات) به خط ملایم حجازی نوشته و استنساخ شده‌اند؛ علی‌رغم ادعاهای مستشرقان و شبهه‌افکنان اصالت قرآن کریم اثبات می‌شود؛ بیشتر نشانه‌ها (مثل اتمام ده آیه) در نسخه‌های اولیه قرآن پس از استنساخ به آن‌ها اضافه شده‌اند؛ در میان مشخصه‌های اصلی که به تاریخ‌گذاری متون قرآنی، مخصوصا اولین نسخه‌ها، کمک کرده‌اند، استاندارد و تخصصی‌اند، به همان کیفیت، همانند استانداردهای وابسته به زبان در مقایسه با میراث فرهنگی و آزمایش کربن پرتوزا.