تاثیر آموزش اختصاصی کردن خاطرات در کاهش علائم شناختی و هیجانی افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

مشکلات مربوط به حافظه به ویژه بیش کلی گرایی حافظه شرح حال نقش محوری در ایجاد، تداوم و درمان اختلال استرس پس از سانحه دارد. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش اختصاصی کردن خاطرات در کاهش علایم شناختی و هیجانی افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه  انجام شد.

روش کار: 

این پژوهش از نوع آزمایشی (پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری یک ماهه) بوده است. جامعه آماری در این مطالعه شامل تمامی افراد دارای تجربه ترومای زلزله و نشانگان PTSD ساکن شهرستان سرپل ذهاب در سه ماهه اول سال 1401 بود. 30 نفر از بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه به صورت نمونه گیری دردسترس به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش طی 6 جلسه 90 دقیقه ای، یک روز در هفته تحت  آموزش اختصاصی سازی خاطرات قرار گرفت اما برای گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. هر دو گروه (کنترل و آزمایش) قبل و بعد از مداخله و پس از پیگیری یک ماهه به پرسشنامه های مقیاس دشواری در تنظیم هیجان- فرم کوتاه (DERS-16)، مقیاس توجه به اطلاعات مثبت و منفی APNIS)) و مقیاس نقص در کارکردهای اجرایی بارکلی (BDEFS) پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آزمون تحلیل واریانس آمیخته و آزمون تعقیبی بونفرونی با استفاده از نرم افزار SPSS  نسخه ی 28 استفاده شد.

یافته ها: 

بین میانگین نمره های پس آزمون گروه مداخله و شاهد تفاوت معنی داری وجود داشت، بدین ترتیب که آموزش اختصاصی کردن خاطرات به طور معناداری منجر به کاهش بدتنظیمی هیجانی منفی، سوگیری توجه و نارسایی بازداری در گروه مداخله شد (05/0>P)، همچنین در مرحله پیگیری یک ماهه این تفاوت حفظ شده است.

نتیجه گیری: 

با توجه به نتایج به دست آمده، استفاده از درمان های گروهی همچون برنامه آموزش اختصاصی کردن خاطرات اثرات مثبتی بر کاهش بدتنظیمی هیجانی منفی، سوگیری توجه و نارسایی بازدرای افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بر جای می گذارد. لذا به عنوان یک مداخله موثر جهت کاهش مشکلات شناختی و هیجانی افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه توصیه می شود.