تاثیر ریکاوری با غوطه وری در آب سرد بر شاخص های آسیب عضلانی و عملکرد ورزشی متعاقب انجام فعالیت سرعتی تکراری در فوتبالیست های مرد جوان

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر روش ریکاوری با غوطه وری در آب سرد بر شاخص های آسیب عضلانی و عملکرد ورزشی متعاقب انجام فعالیت سرعتی تکراری در فوتبالیست های مرد جوان بود. در این تحقیق کاربردی تعداد 30 نفر از فوتبالیست های جوان بر اساس معیارهای ورود به تحقیق انتخاب شدند. درصد چربی، VO2max، قدرت و توان آزمودنی ها اندازه گیری و سپس به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفره شامل گروه غوطه وری در آب سرد(CWI) و کنترل (C) تقسیم شدند. با گذشت 24 ساعت از آزمون های آمادگی جسمانی، نمونه گیری خون مرحله اول به منظور تعیین سطوح پلاسمایی لاکتات دهیدروژناز (LDH) و کراتین کینار (CK) انجام شد و پس از 24 ساعت همه آزمودنی ها 8 نوبت در یک مسیر 20 متری به صورت رفت و برگشت و با تمام سرعت دویدند. هر نوبت 7 ثانیه به طول می انجامید و بین هر نوبت 21 ثانیه استراحت داشتند. متعاقب اتمام تمرین، گروه کنترل به سرد کردن معمولی و گروه غوطه وری در آب سرد، مدت 12 دقیقه در مخزنی از آب سرد با دمای 14 درجه سانتی گراد غوطه ور شدند. از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و بونفرونی در سطح معناداری 05/0<p به منظور بررسی تغییرات درون گروهی و بین گروهی استفاده شد. نتایج نشان داد که ریکاوری با غوطه وری در آب سرد موجب عدم افزایش سطوح CK، LDH می شود. همچنین عملکرد در متغیر های حداکثر اکسیژن مصرفی، قدرت و توان عضلانی در هر دو گروه کاهش نداشت (05/0>p). سطوح پلاسمایی CK در گروه,C 24 و 48 ساعت پس از ریکاوری افزایش معناداری داشت (0001/0=P). همچنین LDH در گروه C 24 و 48 ساعت پس از ریکاوری افزایش معناداری داشت (0001/0=P). اما سطوح پلاسمایی CK در گروهCWI 24 و 48 ساعت پس از ریکاوری افزایش معناداری نشان نداد. همچنین سطوح پلاسمایی LDHدر گروه CWI 24 ساعت پس از ریکاوری افزایش معناداری داشت (0001/0=P) اما 48 ساعت پس از ریکاوری افزایش معناداری نشان نداد. نتایج این تحقیق نشان داد که روش ریکاوری با غوطه وری در آب سرد احتمالا در کاهش آسیب عضلانی ناشی از تمرین شدید اثربخش بوده و مربیان می توانند از این روش ریکاوری در جهت کاهش آسیب عضلانی متعاقب تمرینات شدید استفاده کنند.