تفسیر روابط ساختاری بین کارکردهای ارشادگری (منتورینگ) و تعهد سازمانی براساس اثرات میانجی عدالت سازمانی

از آن جا که رسیدن به اهداف سازمان نیازمند عزم جدی و تعهد کارکنان نسبت به سازمان است، از این رو پژوهش های مرتبط با تعهد سازمانی و زیر مولفه های آن توجه جهانی را به خود جلب کرده است. یافتن عوامل پیشایند و واسطه ای موثر در تعهد کارکنان به ویژه در مراکز درمانی ضروری است. از این رو هدف پژوهش حاضر تعیین نقش میانجی عدالت سازمانی در رابطه بین کارکردهای ارشادگری (منتورینگ) و تعهد سازمانی کارکنان بیمارستانی بود.

پژوهش حاضر از نوع همبستگی مبتنی بر مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه پرسنل رسمی، پیمانی و قراردادی بیمارستان پورسینای رشت تشکیل می دادند. 403 نفر از کارکنان به شیوه ی نمونه گیری سهمیه ای انتخاب شدند. نمونه های انتخاب شده به پرسشنامه های کارکردهای ارشادگری، عدالت سازمانی و تعهد سازمانی پاسخ دادند. تحلیل داده ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون و مدل معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزارهای SPSS، AMOS و جهت تحلیل روابط میانجی نیز از روش Bootstrap پریچر و هایز (2008) استفاده شد.

شاخص های برازندگی نشان دادند که الگوی پیشنهادی حاضر از برازش مطلوبی با داده ها برخوردار است و کارکردهای ارشادگری و زیر مقیاس های آن بر تعهد سازمانی اثر مثبت و مستقیم دارد. نتایج نشان داد که بین کارکردهای ارشادگری با تعهد سازمانی(p<0.01,r=0.276)  و بین ارشادگری با عدالت سازمانی رابطه مثبت و معنی دار وجود دارد (p<0.01,r=0.711) و همچنین بین عدالت سازمانی و تعهد سازمانی رابطه مثبت و معنی دار مشاهده شد (p<0.01,r=0.305). نتایج نشان داد که عدالت سازمانی در رابطه ی بین کارکردهای ارشادگری و تعهد سازمانی نقش میانجی دارد.

طبق نتایج پژوهش، ارشادگری تاثیر معنی داری بر عدالت سازمانی و تعهد سازمانی کارکنان دارد. به علاوه، عدالت سازمانی و زیر مقیاس های آن نقش میانجی بین کارکردهای ارشادگری و تعهد سازمانی کارکنان دارند. با توجه به نتایج به دست آمده، پیشنهاد می شود جهت افزایش تعهد و بهبود عدالت سازمانی در محیط های بیمارستانی توجه ویژه به ابعاد ارشادگری گردد.