بازآفرینی پایدار بافت ناکارآمد در چارچوب برنامه ریزی مشکل سو با استفاده از فرایند ‏مشکل گشایی خلاق (نمونه موردی: بافت فرسوده محله خلجا)‏

پیچیدگی سیستم شهرها، موجب افزایش پیچیدگی مشکلات و راه حل های برون رفت از آن شده است. بافت های فرسوده ی شهری به عنوان یکی از معضلات و مشکلات شهرهای کنونی همواره موردتوجه برنامه ریزان و شهرسازان بوده اند و با رویکردهای مختلفی ازجمله بازآفرینی شهری مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته و طرح هایی نیز با همین رویکرد ارایه شده است. آنچه تاکنون در این طرح ها مورد غفلت بوده است، کمبود توجه به ریشه یابی مشکلات به شیوه ای خلاقانه و واقعیت یابی مشکلات بافت در راستای ارایه راه حل های اجرایی برای برون رفت از مشکلات می باشد. بر این اساس این مطالعه، با نگاه به برنامه ریزی مشکل سو و فرایند مشکل گشایی خلاقانه، محله خلجا را به عنوان یکی از محلات فرسوده بافت مرکزی شهری اصفهان به دلیل وجود مشکلاتی از قبیل نبود فضای سبز و تفریحی، ایمن نبودن و آلودگی هوا، وجود تعداد زیادی زمین بایر، عبوری شدن محورهای عمومی و طباطبایی و... مورد بررسی و تحلیل قرار داده است تا پس از واقعیت یابی و انگاره یابی در محدوده مورد مطالعه، راه حل ها و سیاست های بازآفرینی برای توسعه بافت محله ارایه گردد. در این راستا مقاله حاضر به طراحی چارچوبی مشکل گشا جهت حل معضل بافت های فرسوده محله خلجا پرداخته است. نحوه مشکل یابی و تحلیل مشکل بافت فرسوده با استفاده از روش استخوان ماهی و تکنیک پرسش شش کلمه ای انجام شده است. نتایج حاصل از مقاله نشان می دهد محله خلجا با مشکلات کیفیت کم کالبدی توده و فضا، کم توجهی برای ایجاد سرمایه گذاری، مهاجرت افراد بومی، ترافیک و عبوری شدن خیابان های محلی، وجود اراضی بایر و بلااستفاده، نبود دفتر تسهیلگری و اختلاط نامناسب کاربری ها روبرو است. بر این اساس پیشنهاد می شود با استفاده از پتانسیل های موجود در محله مانند مادی و همچنین اراضی مخروبه به آرام سازی ترافیک، ایجاد کاربری های جدید و ارایه تسهیلات ویژه برای فعالیت افراد بومی کمک شود، همچنین حس تعلق خاطر ساکنان با استفاده از سیاست های مختلف تقویت گردد.