جستجوی پروفورمانس هنری در سرودهای گاهانی

سرودهای گاهانی اوستا، کهن ترین سند مکتوب ایرانیان، آمیخته ای از سه نوع پرفورمانس آیینی، اجتماعی و هنری را دربردارند. این نوشته ضمن معرفی مختصر این سه نوع نمایش، نشان می دهد که این سرودها از مرز آیین می گذرند و به هنگامه های سیاسی و اجتماعی می انجامند و برای این کار در ضمن از عمل نمایشی، آواز، همسرایی، بازی در نقش های مختلف، تک گویی، گفتگو و حتی لباس و صحنه آرایی برای رساندن "بازیگر- تماشاگر" خود به شناختی هنری- عرفانی سود می برند، شناختی که قرار است مناسبات اجتماعی و سیاسی را تغییر دهد. در پایان نیز یکی از سرودها با بخشی از نمایشنامه ی پرومته در زنجیر اشیل مقایسه شده است.