تجربه صمیمیت در موقعیت قرنطینگی (مورد‏مطالعه خانواده ‏های استان گیلان)

صمیمیت یکی از عواطف مهم انسانی است که دارای دلالت‏ های فرهنگی اجتماعی و بدنمندی است. هدف اصلی این تحقیق، مطالعه کیفی تجربه صمیمیت و پیوندهای اجتماعی در دوران کرونا و موقعیت قرنطینگی است. مطالعه با تکیه بر روش کیفی و از طریق مصاحبه ‏های نیمه ‏ساخت ‏یافته انجام شده است. با توجه به منطق اشباع نظری، با چهل نفر از شهروندان استان گیلان به‏ صورت فردی مصاحبه صورت گرفت. سپس، مصاحبه‏ ها پس از تقریر به‏ شیوه تحلیل مضمون بررسی شدند. یافته ‏های این پژوهش نشان می‏دهد سه سنخ صمیمیت محبت‏ آمیز، سنخ خنثی و سنخ جدال ‏آمیز در خانواده ‏های مصاحبه‏ شوندگان مشاهده می‏شود. در شرایط قرنطینگی خانواده‏ های طبقه پایین از پیوند اجتماعی ضعیف‏تر و طبقات متوسط و بالا از پیوند اجتماعی قوی‏تری برخوردار بوده ‏اند. همچنین، کشاکش سوژه‏ های قرنطینه بیشتر مثبت، محبت‏ ورزانه و در جهت حفظ نظم ناشی از بلبشوی کرونا بوده است. بنابراین، موقعیت قرنطینگی در این پژوهش، هرچند موجب کاهش تعاملات و افزایش فرسایش سرمایه اجتماعی در سطح جامعه و به زوال امر اجتماعی منجر شده، اما موجد بسط عواطف انسان‏ها و پیوند اجتماعی خانوادگی بوده است.