مقایسه تاثیر هشت هفته برنامه تمرینی پلایومتریک در سطوح مختلف بر تعادل، توان و عملکرد حرکتی اندام تحتانی دختران غیر ورزشکار مبتلا به پیچ خوردگی مچ پا: یک مطالعه راهنما

مفصل مچ پا جزیی بسیار مهم از هر حرکت در زنجیره حرکتی بسته است و همین امر مچ پا را در رده اول پر آسیب ترین نواحی بدن قرار داده است. در میان آسیب های مچ پا، پیچ خوردگی مچ شایع ترین آسیب مچ پا می باشد. هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر هشت هفته برنامه تمرینی پلایومتریک در سطوح مختلف بر تعادل، توان و عملکرد حرکتی اندام تحتانی دختران غیر ورزشکار مبتلا به پیچ خوردگی مچ پا بود.

روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دختران غیر ورزشکار مبتلا به پیچ خوردگی مچ پا در رده سنی 18 الی 30 سال تشکیل دادند که از میان آن ها، 30 شرکت کننده با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. پس از پر کردن پرسشنامه ارزیابی ناپایداری عملکردی مچ پا Cumberland و تشخیص و تایید پزشک متخصص، فرم رضایت نامه تکمیل سپس به سه گروه (گواه، تجربی پرش و تجربی پرش عمقی) تقسیم شدند. قبل و بعد از هشت هفته اجرای تمرینات دو گروه تجربی، آزمون های Y جهت ارزیابی تعادل پویا، پرش عمودی جهت سنجش توان انفجاری و پرش لی لی سه گام، جهش جانبی و جهش هشت با هدف ارزیابی عملکرد حرکتی به عنوان پیش و پس آزمون انجام شد. برای تجزیه تحلیل داده ها از آزمون آماری کواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS-23 استفاده شد.

در گروه پرش میانگین (انحراف معیار) نمره تعادل Y از (4/5) 129 در پیش آزمون به (3/7) 7/139 در پس آزمون و در گروه پرش عمقی نیز از (3/6) 2/121 در پیش آزمون به (3/5) 5/130 در پس آزمون افزایش یافت (001/0>P). میزان اثربخشی این پروتکل تمرین در گروه پرش بیشتر از تمرینات پرش‌عمقی بود. در گروه پرش، میانگین (انحراف معیار) نمره پرش عمودی از (3/4) 2/28 در پیش آزمون به (5/6) 8/37 و در گروه پرش عمقی نیز، از (0/4) 8/25 در پیش آزمون به (2/4) 4/40 در پس آزمون افزایش یافت (001/0>P). در پرش عمودی، تمرینات پرش‌عمقی نسبت به تمرینات پرش موثرتر بود. در گروه پرش میانگین (انحراف معیار) نمره جهش جانبی از (7/7) 25 در پیش آزمون به (5/9) 6/41 در پس آزمون و در گروه پرش عمقی نیز از (8/4) 3/23 در پیش آزمون به (7/5) 1/36 در پس آزمون افزایش یافت (001/0>P). نمرات گروه گواه در پیش آزمون و پس آزمون تفاوتی نداشت. میزان اثربخشی این پروتکل تمرین در گروه پرش نسبت به گروه پرش‌عمقی بیشتر بود.

نتیجه‌گیری:

 مطالعه نشان داد هشت هفته برنامه تمرینی پلایومتریک در سطوح مختلف موجب بهبود تعادل، توان و عملکرد حرکتی اندام تحتانی در دختران غیرورزشکار مبتلا به پیچ خوردگی مچ پا شد. تعادل و عملکرد حرکتی اندام تحتانی در تمرینات پرش تاثیر بیشتری نسبت به تمرینات پرش عمقی، و توان انفجاری با تمرینات پرش عمقی اثربخشی بیشتری نسبت یه تمرینات پرش داشت.