معرفی یکی از قدیمی ترین کتیبه ها به خط نستعلیق

کتیبه به عنوان یکی از عناصر تزیینی، اعتبار بخشی و همچنین اطلاع رسانی، همواره در معماری دوره ی اسلامی به کار گرفته شده است. برای کتیبه نویسی از شیوه های مختلف نوشتن خطوط عربی و فارسی یا اصطلاحا «خطوط»(1) مختلف و مصالح گوناگون بهره می برده اند. از جمله ی خطوط مورد استفاده، خط نستعلیق بوده است که به صورت گسترده از قرن دهم هجری وارد حوزه ی کتیبه نویسی در معماری شده است. به طوری که از قرن نهم هجری کمتر نمونه ای از کتیبه ی نستعلیق مشاهده گردیده است. بنای آستانه ی شاه نعمت الله ولی از بناهای زیبای نیمه ی اول قرن نهم هجری قمری (840.ق) مزین به یکی از قدیمی ترین نمونه های کتیبه نویسی نستعلیق است. نیمه ی اول قرن نهم هجری دوره ی شکل گیری و آغاز مراحل تکامل خط نستعلیق است. اثر معروفی مانند شاهنامه ی بایسنغری به خط نستعلیق مربوط به همین دوره است. هر چند این شاهنامه از نفایس خطی از نظر زیبایی شناختی خط نستعلیق نیست، اما از نظر آغاز تجربه ای نوین در شکل گیری یکی از شیوه های ایرانی نگارش خط فارسی که کمتر از دو قرن بعد به زیباترین خطوط دنیا بدل می شود، بسیار با اهمیت است. همچنین، نشانگر اهمیت دادن به دست یافته ای ملی از طرف بزرگان این دیار در آن زمان است. زیرا سعی می شود که یکی از مجلل ترین نسخه های شاهنامه با خطی نوشته شود که با خطوط رایج زمان از نظر زیبایی قابل مقایسه نیست. کتیبه ی مورد بحث هم در مقیاس کوچکتر چنین موقعیتی دارد.