مقایسه ی حساسیت و ویژگی نقشه های ضریب انتشار ظاهری در تصویربرداری دیفیوژنی ام آر آی با نقشه های T2 در تشخیص ایسکمی قلبی

 مقدمه :

تصویربرداری تشدید مغناطیسی قلبی (Cardiovascular Magnetic Resonance) با استفاده از نقشه های T2 و نقشه های ضریب انتشار ظاهری (Apparent diffusion coefficient) ADC، روش های جدید برای نمایش ایسکیمی و ادم میوکارد محسوب می شوند. در این مطالعه حساسیت، ویژگی و کاربرد تشخیصی نقشه های ADC در تصویربرداری دیفیوژنی نسبت به نقشه های T2 در تشخیص ایسکیمی قلبی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.

این یک مطالعه ی توصیفی- تحلیلی است که در بیمارستان پیوند اعضای شیراز از بهمن ماه 1399تا اسفندماه 1400 بر روی 58 بیمار مبتلا به ایسکیمی قلبی با میانگین پنج روز پس از اینفارکت، تحت تصویربرداری ام آر آی 3 تسلا قرار گرفتند. برای این منظور، تصاویر نقشه های T2 و نقشه های ADC از میوکارد اخذ و مقایسه شدند. تصاویر سینمایی (Cine) برای بررسی کارکرد بطن چپ مورد استفاده قرار گرفت و بر اساس تصاویر افزایش تاخیری گادلنیوم (Late Gadolinium Enhancement) ناحیه ی اینفارکت شده ی میوکارد تعریف شد.

در بررسی های آماری که با قطعه بندی بطن چپ انجام گرفت، حساسیت و ویژگی نقشه های T2 به ترتیب 84 و 95 درصد و حساسیت و ویژگی نقشه های ADC به ترتیب 88 و 97 درصد گزارش شد.

با توجه به ارزیابی های انجام شده، نقشه های ADC حساسیت و ویژگی بالاتری نسبت به نقشه های T2 که به طور روتین در کلینیک استفاده می شوند نشان دادند، لذا استفاده از آن ها به منظور بررسی ایسکیمی در بیماران قلبی پیشنهاد می گردد.