تحلیل مدل شبیه سازی رفتار انتشار مقالات اعضای هیئت علمی با استفاده از روش دینامیک سیستم و ارائه بهترین سناریوها: مطالعه موردی دانشگاه فردوسی مشهد

هدف اصلی این پژوهش ارایه سناریوهایی برای افزایش میزان انتشار مقالات علمی جی.سی.آر. اعضای هییت علمی دانشگاه فردوسی مشهد جهت برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری بهتر برای آینده است.

روش‌شناسی:

 این پژوهش از نوع کاربردی و با رویکرد ترکیبی-اکتشافی است. در قسمت کیفی از روش دلفی استفاده شده و در بخش کمی از روش دینامیک سیستم برای مدل‌سازی و تحلیل بازخوردهای مدل استفاده شده است. جامعه مورد مطالعه در این پژوهش، تمامی اعضای هییت علمی دانشگاه فردوسی مشهد هستند.

یافته‌ها:

 یافته‌های پژوهش بر اساس بازخورد سیستم نسبت به رفتار هر متغیر نشان می‌دهد در پنج متغیر مورد مطالعه در سال 2030 مجموع سرانه مقالات هر عضو هییت علمی با افزایش متغیر جذب دانشجوی دکتری، 62.36 مقاله، متغیر جذب دانشجوی کارشناسی ارشد 2.31 مقاله، متغیر طرح پژوهشی 37.31 مقاله، متغیر فرصت مطالعاتی 77.31 مقاله و متغیر مطالعات مستقل 16.31 مقاله خواهد بود.

نتیجه‌گیری: 

نتایج به‌دست‌آمده در این پژوهش نشان داد که اگر دانشگاه فردوسی مشهد بخواهد برای افزایش تعداد مقالات جی.سی.آر. اعضای هییت علمی خود برنامه‌ریزی نماید، بهترین سناریو جذب دانشجوی دکتری و پس از آن سرمایه‌گذاری در بخش فرصت‌های مطالعاتی و طرح‌های پژوهشی خواهد بود.