اثر بخشی روان درمانی مثبت نگر بر امید به زندگی و خود کارآمدی در بیماران دیابتی شهرستان شهریار

این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی روان درمانی مثبت نگر بر امید به زندگی و خود کارآمدی در بیماران دیابتی شهرستان شهریار انجام گرفت. 

این پژوهش از نوع  مطالعات نیمه تجربی بر اساس طرح پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل است. جامعه ی آماری پژوهش حاضر شامل تعدادی از  مراجعه کنندگان مبتلا به دیابت به مراکز خدمات جامع سلامت در شهرستان شهریار  درسال 1400 بود که از بین آنها 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب شد و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم بندی شد. پس از تقسیم تصادفی بیماران دیابتی به دو گروه آزمایش و کنترل، طرح آموزش مهارت های روان درمانی مثبت نگر در 8 جلسه 2 ساعته در مدت 2 ماه، به شرکت کنندگان در گروه آزمایش ارایه شد و در گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. هر دو گروه، یک بار پیش از مداخله آزمایشی و یک بار پس از مداخله آزمایشی مقیاس امیدواری اشنایدر و همکاران (1991) و خودکارآمدی شرر (1982) را تکمیل کردند.

یافته های آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان دادآموزش روان درمانی مثبت نگر بر امید به زندگی و خودکارآمدی در بیماران دیابتی شهرستان شهریارتاثیر معنادار دارد (p<0/05).

نتایج پژوهش حاکی از تاثیر مثبت روان درمانی مثبت نگر بر امید به زندگی و خودکارآمدی بیماران دیابتی می باشد.