من الواقعیه إلی الحداثه فی روایه «الحب فی المنفی» للروائی بهاء طاهر

در دوران پیشامدرن، رمان های ریالیستی غالبا مبتنی بر بازنمایی واقعیت و مسایل خارج از ذهن بوده است؛ اما با فروپاشی سبک های سنتی در روایت پس از ظهور مدرنیسم و رشد روزافزون دغدغه های روحی انسان در جوامع مدرن، رمان نویسان بیشتر بر نمایش تعارضات روحی و روانی و ترسیم دغدغه های درونی شخصیت های داستانی تمرکز کرده اند. جستار حاضر تلاش می کند با تکیه بر روش توصیفی-تحلیلی، به کشف مولفه های مدرنیسم در رمان «الحب فی المنفی» اثر بهاء طاهر (1935م) داستان پرداز مصری بپردازد. مهم ترین ویژگی این رمان که به عنوان ضرورت پژوهش تشخیص داده شد، پرداختن به درون مایه های اجتماعی با رویکردی عاطفی و ذاتی است. نتایج تحقیق نشان از آن دارد که نویسنده سعی کرده به شیوه مدرنیست ها از طریق تک گویی های طولانی به نمایش تعارضات درونی راوی/قهرمان بپردازد؛ از این رو مسایل دنیای واقعی را در این رمان به صورتی مبهم بازنمایی نموده و به صورتی عامدانه از مولفه های مدرنیستی بهره برد ه است، طوری که نظم منطقی رخدادهای داستان دچار آشفتگی شده و خواننده در دریافت رخدادهای داستان سردرگم می شود. همچنین استفاده نویسنده از سازوکار شعرگونگی موجب برتری جنبه های غنایی و عاطفی داستان بر واقع گرایی گردیده است.