عدالت در نظام سلامت ایران

یکی از اهداف مهم در سیاست گذاری حوزه سلامت تامین عدالت در سلامت است. عدالت در سلامت به مفهوم پرهیز از تفاوت های سیستماتیک و بالقوه قابل برطرف کردن در یک یا چند جنبه از سلامت در یک جمعیت و زیرگروه های اقتصادی، اجتماعی، دموگرافی و جغرافیایی است.

این مطالعه از طریق مرور ادبیات و متون علمی موجود و با بررسی مقاله ها، پایان نامه ها، گزارش ها و منابع موجود در پایگاه های اطلاعاتی داخلی و خارجی و کنفرانس برگزار شده توسط فرهنگستان علوم پزشکی با استفاده از کلید واژه های مرتبط، در محدوده زمانی 10 سال گذشته انجام شده است.

یافته ها: 

روند حرکت شاخص سیاست های بخش سلامت نتوانسته تغییر معنی داری در جهت بهبود عدالت ایجاد کند. تبعیض در پوشش خدمات، تبعیض در جنسیت، دسترسی به خدمات در مردم مناطق دور افتاده و عدم برخورداری از خدمات سلامت در اقشار کم درآمد باوجود دستاروردهای 40 ساله انقلاب و تاکید در برنامه های توسعه اول تا پنجم همچنان وجود دارد. با وجودی که طرح تحول توانست هزینه های خدمات بستری را کاهش دهد؛ اما هزینه های عدالت در مشارکت مالی و شاخص هزینه های سلامت فقرزا همچنان بالا است.

نتیجه گیری: 

کسری بودجه تکرارشونده در بخش سلامت نشان از عدم پایداری منابع مالی این بخش دارد. ناهماهنگی های بین وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، وزارت اقتصاد و رفاه به عنوان یکی از عواملی است که می تواند در عدم دستیابی به تامین عدالت در سلامت موثر باشد. یکی از راهکارهای بهبود شاخص ها و کنترل هزینه ها در همه جوامع مدیریت منابع محدود سلامت می باشد. براساس قانون برنامه پنجم توسعه اجرای کامل برنامه پزشک خانواده و نظام ارجاع و گسترش پوشش بیمه ها می تواند به ارتقای عدالت در سلامت و کاهش هزینه ها از جیب مردم منجر شود.