بررسی ارتباط بین رابدومیولیز و بروز آسیب حاد کلیه با رویکرد بالینی: یک مقاله مروری

 آسیب عضلات اسکلتی در رابدومیولیز می تواند موجب رهایش محتویات میوسیت های آسیب دیده به جریان خون و  آسیب حاد کلیه به عنوان یک عارضه جدی شود. در این سندرم سطح کراتین کیناز سرم و میوگلوبین ادرار بطور قابل توجهی افزایش می یابد. دانش بهتر در مورد پاتوفیزیولوژی رابدومیولیز و آسیب حاد کلیه ناشی از آن می تواند  از طریق افزایش گزینه های درمانی موجب حفظ عملکرد کلیه ها شود.

 این مطالعه مروری بر اپیدمیولوژی، پاتوفیزیولوژی، علل، مکانیسم های تاثیر گذار، تشخیص و مدیریت آسیب حاد کلیه به دنبال رابدومیولیز تمرکز دارد. هر شکلی از آسیب عضلانی می تواند باعث رابدومیولیز شود. سن، تروما، سوء مصرف دارو و عفونت ها به عنوان شایع ترین علل بروز رابدومیولیز معرفی شده است .

 توجه به آسیب شناسی زمینه ای و مکانسیم های موثر در بروز آسیب حاد کلیه به دنبال رابدومیولیز می تواند نقش کلیدی برای اندازه گیری شدت آسیب، تریاژ و درمان بیماران داشته باشد. همچنین بررسی یافته های بیولوژیکی می تواند نقش کلیدی در شناسایی بیماران رابدومیولیز در معرض خطر آسیب حاد کلیه، پیش بینی مراحل مختلف آسیب ، کاهش مورتالیتی و موربیدیتی و بهبود پروتکل های درمانی داشته باشد.

 رابدومیولیز به عنوان یک چالش بالینی مهم معرفی شده است. علایم غیر اختصاصی، علل متعدد در بروز آن و همچنین مشکلات سیستمیک بیماران، موجب پیچیده بودن تشخیص و درمان شده است. آسیب شناسی ناشی از میوگلوبین در کلیه ها و مایع درمانی وسیع، سنگ بنای درمان می باشد. همه پزشکان باید از علل شایع، تشخیص و گزینه های درمانی آگاه باشند زیرا یکی از مهم ترین اهداف درمانی در این شرایط اجتناب از آسیب حاد کلیه ها می باشد.