بررسی میزان شیوع افسردگی در بیماران مبتلا به لیکن پلان دهانی در بیماران مراجعه کننده به کلینیک دندانپزشکی دانشگاه اصفهان در سال 98-97

 لیکن پلان دهانی، یک بیماری خودایمنی و التهابی مزمن نسبتا شایع است که تغییر پاسخ ایمنی با واسطه‌ی سلولی نقش اصلی را در پاتوژنز آن ایفا می‌کند. در میان عوامل احتمالی موثر در ایجاد این بیماری، نقش اختلالات روانی به خصوص افسردگی و اضطراب در پاتوژنز بیماری مورد بحث قرار گرفته است. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان شیوع افسردگی در بیماران مبتلا به لیکن پلان دهانی در بیماران مراجعه‌کننده به کلینیک دندان‌پزشکی دانشگاه اصفهان در سال 98-1397 بود.

مواد و روش‌ها: 

در پژوهش مورد- شاهدی حاضر، تعداد 40 بیمار مبتلا به لیکن پلان دهانی مراجعه کننده به کلینیک ویژه‌ی دندان‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1397-98 (گروه مورد) و تعداد 40 فرد غیرمبتلا به بیماری لیکن پلان دهانی و کاملا سالم (گروه شاهد) مورد بررسی قرار گرفت. سپس پرسش‌نامه افسردگی بک (BDI) توسط افراد مورد مطالعه تکمیل گردید. در نهایت داده‌های بدست آمده با استفاده از نرم‌افزارهای آماری تجزیه و تحلیل شد. سطح معنی‌داری در مطالعه‌ی حاضر 0/05 در نظر گرفته شد.

یافته‌ها:

 نتایج بدست آمده نشان داد که میانگین سنی گروه مورد (53/43 سال) کمتر از گروه شاهد (44/68 سال) می‌باشد. بعلاوه میانگین افسردگی در گروه مورد (12/78) بیشتر از گروه شاهد (9/5) بود، با این حال این تفاوت از لحاظ آماری معنی‌دار نبود (0/05 < p value).

نتیجه‌گیری: 

بطور کلی این مطالعه نشان‌دهنده‌ی نقش افسردگی در پاتوژنز بیماری لیکن پلان دهانی بود. بطوری که سطح بالای افسردگی می‌تواند نقطه شروع واکنش‌های خودایمنی مختلف و ابتلا به لیکن پلان دهانی باشد.