اثربخشی بازی درمانی کودک محور بر نظریه ذهن کودکان طیف اوتیسم

پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی بازی درمانی کودک محور بر نظریه ذهن کودکان طیف اوتیسم انجام شد.

روش ژوهش: 

از روش شبه تجربی با پیش آزمون و پس آزمون تک گروهی استفاده شد. جامعه آماری شامل تعدادی از کودکان 7 تا 9 ساله مبتلابه اختلال طیف اوتیسم شهر سمنان در سال تحصیلی 1401 -1400 بودند؛ پس از انتخاب مدرسه موردنظر به صورت هدفمند ، 13 نفر از دانش آموزان که دارای ملاک پژوهش بودند به عنوان نمونه انتخاب شدند. پیش از انجام مداخله و پس ازآن، از دانش آموزان آزمون گرفته شد تا میزان اثربخشی بازی درمانی موردبررسی قرار گیرد. جلسات بازی درمانی به مدت 8 جلسه یک ساعته در طول چهار هفته برگزار شد. از مقیاس نمره گذاری اختلال اوتیسم گارز برای اطمینان از تشخیص روانپزشک در کودکان اوتیسم و برای سنجش نظریه ذهن آزمون نظریه ذهن فرم 38 سوالی استفاده شد. همچنین در این پژوهش نمره هوش این کودکان بررسی شد. دامنه نمره هوشبهر کلی در آزمون هوش وکسلر چهار تجدیدنظر شده از 89 تا 101 بود که میانگین و انحراف استاندارد هوشبهر کلی آنان 77/3 ± 54/95 بود. داده های این پژوهش با استفاده آزمون تی جفت شده و به کارگیری نرم افزار SPSS مورد تحلیل قرارگرفته است.

یافته های پژوهش: 

یافته ها نشان می دهد که کودکان طیف اوتیسم در هر سه مولفه یا هر سه سطح نظریه ذهن در پس آزمون نسبت به پیش آزمون پیشرفت معناداری داشته اند (01/0<p).

با توجه به نتایج به دست آمده فرضیه پژوهش مبنی بر آنکه «بازی درمانی کودک محور بر نظریه ذهن کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم اثر معناداری دارد» تایید شدو می توان تاثیر یک عامل تربیتی (غیر از عامل سرشتی) بر رشد نظریه ذهن را تایید کرد و از بازی درمانی کودک محور به عنوان یکی از روش های بهبود نظریه ذهن کودکان اوتیسم سود برد.